Deze 12 boeken las ik in maart

In maart las ik vooral veel boeken van auteurs die hun opwachting maakten op Passa Porta Festival. Ik las slechts één Science Fiction boek, geen enkele dichtbundel of klassieker en drie non-fictie boeken. Het was een fijne leesmaand.

Wolf – Maartje Laterveer

Aan de hand van persoonlijke anekdotes en ervaringen geven dertien vrouwen je in Wolf een spoedcursus feminisme door de eeuwen heen. Grote namen uit het feminisme passeren de revue – Simone de Beauvoir, Virginia Woolf, Cordelia Fine, Rebecca Solnit – maar er wordt ook verwezen naar popcultuur. Op deze manier staat de bundel vol tips op het gebied van fictie, non-fictie, televisieseries en films. De schrijfsters zijn nergens belerend maar delen hun kijk op het feminisme. Van de anticonceptiepil, de baarmoeder en seks tot Jessica Jones en Grease: de rol van de vrouw is ook in onze huidige maatschappij nog veel te stereotiep. Voer om over na te denken.

Goudvissen en beton – Maartje Wortel

Goudvissen en beton is voor mij een fijne kennismaking met Maartje Wortel. Haar creatieve taalgebruik spreekt me enorm aan. Het verhaal raakt en het is alsof de auteur letterlijk tegen je spreekt. Ik ben heel benieuwd om meer te lezen van Wortel. Ook fijn aan dit kleine boekje zijn de prachtige illustraties van Janine Hendriks. Op deze manier heb je echt een klein juweeltje in handen.

Jurassic Park – Michael Chrichton

In het geval van Jurassic Park zag ik eerst de film voor ik het boek las. Dat had enerzijds tot gevolg dat ik in het begin precies wist wat er ging gebeuren (al kennen de laatste honderd pagina’s een iets andere afloop dan de film). Anderzijds kon ik me hierdoor wel een betere voorstelling maken van de vele dinosaurussen met hun moeilijke namen.
De schrijfstijl van Michael Crichton voelt hier en daar wat droog. Maar zijn wetenschappelijke verwijzingen zijn meer dan on point. Op technisch niveau zit het boek dan ook erg goed in elkaar. Maar ik moet zeggen dat sommige uitwijdingen iets te uitvoerig waren, waardoor de vaart hier en daar uit het verhaal ging. Wel heel tof zijn de illustraties in het boek: grafieken, computercodes, … Als er ook nog tekeningen van de dinosaurussen bij waren was het verhaal helemaal compleet.

Er zijn geen paarden in Brussel – diverse auteurs

Er zijn geen paarden in Brussel bundelt zes vluchtelingenverhalen, opgetekend door zes auteurs en aangevuld met prachtige illustraties. De verhalen zijn zo echt. Zo rauw en eerlijk. Dat het je tijdens het lezen diep in het hart raakt. Het feit dat mensen zoiets daadwerkelijk meemaken in hun leven is verschrikkelijk oneerlijk. Dat ze zo dapper zijn erover te getuigen siert hen. Zoals Els Keytsman, directeur Vluchtelingenwerk Vlaanderen, in het voorwoord schrijft: “Het is een bijzonder boek omdat kinderen en jongeren die onbegeleid in België aankomen of aan de hand van hun ouders de vele grenzen naar hier oversteken, het liefst de deur naar dat verleden gesloten houden, ja, zelfs barricaderen. Er is hen al te vaak gevraagd naar het waarom van hun reis, naar de reden van hun vlucht, waarbij er dan gepeild wordt of die reden gegrond is of niet. Om hier te mogen blijven, moeten ze iedere steen waaronder kakkerlakken van verdriet wegkruipen omdraaien.” Beter dan dat kan ik het niet verwoorden.

De wateraap – Mariken Heitman

De wateraap is een verrassend debuut van Mariken Heitman. Biologiestudente Elke is op zoek naar de Wateraap, maar vooral ook naar zichzelf. Wie ben je als je je vrouw noch man voelt? Het boek is prachtig geschreven en bevat zeer veel herkenbare passages – tijdens het lezen heb ik heel wat bijzondere quotes genoteerd. Alleen het einde voldeed niet honderd procent aan mijn verwachting.

Volwassen worden is optioneel – Marloes de Vries

Wat als je leeftijdstechnisch wel volwassen bent, maar jij daar lak aan hebt? Wat als iedereen om je heen baby’s krijgt, maar jij amper een vetplantje in leven kunt houden? In Volwassen worden is optioneel laat Marloes de Vries in prachtige illustraties zien dat volwassen worden is wat je er zelf van maakt. Hilarisch en herkenbaar.

De eenzaamheid van de priemgetallen – Paolo Giordano

Naar aanleiding van Passa Porta festival herlas ik De eenzaamheid van de priemgetallen. Wat heerlijk om dit prachtige boek opnieuw te beleven. Het verhaal over buitenbeentjes Alice en Mattia is nog net zo mooi als in mijn herinnering. Ik houd van de personages en hun onhandigheid. Ook de schrijfstijl is prachtig.

De man die niet begraven wilde worden – Rachida Lamrabet

Na het lezen van Vrouwland, Een kind van God en Zwijg, Allochtoon begon ik aan mijn vierde boek van Rachida Lamrabet. De man die niet begraven wilde worden gaat over Moncif. Hij is halverwege zijn leven alles kwijtgeraakt: vrouw, werk en kinderen. Wanneer het verhaal start, bevindt hij zich plat op zijn buik onder een bureau in de administratieve ruimte van een begrafenisondernemer. Wat is hij van plan? Dat is de climax waar Rachida Lamrabet gedurende het boek naartoe werkt. Door middel van flashbacks en persoonlijke bespiegelingen kom je te weten hoe alles mis is gegaan in het leven van Moncif, de eeuwige twijfelaar. Een zeer interessant vertelperspectief! Ook zijn voortdurende strijd tussen Belg of Marrokaan zijn, het ‘wij’ en ‘zij’ denken, een verloren liefde, zijn band met het geloof en de zoektocht naar de eigen identiteit staan centraal in het verhaal. Een mooi geschreven boek, dat je aan het denken zet over de manier waarop wij onze samenleving in hokjes proberen te vatten. Alleen die arme hamster, dat deed echt pijn!

Het menselijk lichaam – Paolo Giordano

Ik vond Het menselijk lichaam een fantastisch boek. Ik werd gegrepen door de verschillende personages en kon simpelweg niet stoppen met lezen. De schrijfstijl leest niet alleen erg lekker, maar bevat treffende observaties en mooie quotes. De wisselende vertelperspectieven maken het boek interessant en laat je zien dat elk verhaal altijd meerdere kanten heeft. Naar mijn mening is de schrijfstijl van Giordano volwassener geworden sinds De Eenzaamheid van de Priemgetallen. Het heeft nog steeds dat simplistische, maar is iets meer gepolijst. Enerzijds een heel ander verhaal dan de debuutroman; het speelt zich immers af in een oorlogsgebied. Maar anderzijds een net zo eerlijk portret van mensen in hun eenzaamheid.

Je weet dat je dit wil – Kristen Roupenian

Ik had hoge verwachtingen van deze verhalenbundel. Je weet dat je dit wil gaat over seks, daten en het moderne leven. Dat Kristen Roupenian wereldwijd doorbrak met Kattenmens verbaasd me niets. Het verhaal is eerlijk en hilarisch herkenbaar. De rest van de bundel is echter een mengelmoesje van allerlei zaken, schommelend in niveau. Veelal is seks het onderwerp ter sprake, meestal niet op een liefdevolle manier. De personages van Roupenian hebben ingewikkelde relaties met elkaar en zichzelf. Het verkrijgen van macht lijkt voor velen van hen een belangrijke intentie.
Over het algemeen wist deze bundel mij vooral een gevoel van onbehagen te geven. De verhalen zijn knap geschreven, maar mij soms iets te expliciet. Het is een kennismaking met psychopaten en ongelukkige zielen. Ook het magisch realistische tintje dat sommige verhalen kregen, zorgde wat mij betreft voor een afbraak aan kracht.

Drie sterke vrouwen – Marie Ndiaye

Zoals de titel al doet verwachten, gaat dit prijswinnende boek van Marie Ndiaye over drie sterke vrouwen. Drie vrouwen die vechten voor het behoud van hun waardigheid. Ze vechten om gezien te worden en om zichzelf te mogen zijn. Allen willen niet langer als een buitenstaander gezien worden. Een prachtige thematiek, maar de schrijfstijl is niet altijd eenvoudig om te lezen. Eens je in het ritme van het boek zit, wil je echter niet meer stoppen. Drie sterke vrouwen is in ieder geval enorm inspirerend.

Republiek van licht – Andrès Barba

Republiek van licht vertelt een onwaarschijnlijk verhaal over de stad San Cristóbal, een stadje in de tropen – gelegen tussen de jungle en een rivier. Uit het niets verschijnen 32 kinderen in de stad. Niemand weet waar ze vandaan komen, wie ze zijn of wat ze bedoelen met hun onbegrijpelijke taal. Ze zijn gewelddadig en hebben een ontregelend effect op de plaatselijke bevolking. Twintig jaar later kijkt een gemeenteambtenaar terug op de gebeurtenissen van toen.
Ondanks de ietwat afstandelijke schrijfstijl werd ik helemaal meegesleept in het verhaal. Ik wilde koste wat het kost ontdekken wat er precies had plaatsgevonden.