Mei was een ontzettend drukke maand voor mij. Vandaar dat het ook eventjes heel rustig was op mijn blog en mijn sociale media kanalen. Niet alleen leek een enorm grote freelance opdracht – à 30 video’s – mijn leven volledig over te nemen, ook doorliep ik (met succes, maar daarover later meer!) een sollicitatieprocedure. Wanneer ik dan toch eventjes vrije tijd had, stond mijn hoofd vaak niet naar lezen. Of ten minste niet naar ‘echte literatuur’, want de afgelopen maand heb ik wel weer heel wat FanFiction verslonden. Maar dat terzijde. Kijk je mee naar mijn leesmaand?
Meer dan een broer – David Diop
Meer dan een broer is een prachtige, rauwe roman over twee Senegalese vrienden – meer dan broers – die samen naar de oorlog in Frankrijk vertrekken. David Diop verhaalt over de harde realiteit in de loopgraven ten tijde van de Eerste Wereldoorlog. Op een mistige ochtend blaast kapitein Armand op zijn fluit. Alfa Ndiaye en Mademba Diop, de twee Senegalese soldaten die ver van huis vechten voor de Franse overwinning, springen samen met hun kameraden op uit de loopgraven om de Duitsers te lijf te gaan. Enkele seconden later ziet Alfa hoe Mademba dodelijk gewond ter aarde stort. Alfa blijft achter in de waanzin van de oorlog en is vastbesloten om Mademba te wreken.
Pet – Akwaeke Emezi
Pet is simpelweg een prachtig boek. Hoewel geclassificeerd als Young Adult is dit absoluut ook een aanrader van volwassenen. Het hoofdpersonage Jam is misschien nog heel jong, maar de thematiek en de kritiek op de maatschappij die in het verhaal verstopt zitten zijn voor eenieder relevant. Het verhaal overstijgt de hokjes van diverse genres – een vleugje paranormaal, een soort van utopie, maar ook een coming-of-age verhaal over vriendschap en de duistere kanten van onze maatschappij. Pet speelt zich af in de stad Lucille, waar kinderen wordt geleerd dat er geen monsters mee zijn. Maar dan ontmoet Jam Pet, een wezen gemaakt van hoorns, kleuren en klauwen, dat tevoorschijn komt uit een van de schilderijen van haar moeder. Pet is gekomen om op een monster te jagen en roept hiervoor de hulp van Jam in. Jam moet niet alleen vechten om haar beste vriend te beschermen, maar ook om een antwoord op de volgende vraag te verkrijgen: hoe red je de wereld van monsters als niemand wil toegeven dat ze bestaan?
Freshwater – Akwaeke Emezi
Meteen na Pet las ik Freshwater van dezelfde auteur, alleen deze keer gericht op volwassenen. Dit is een boek zoals ik nog niet eerder heb gelezen en bovendien eentje die moeilijk in een paar zinnen te vervatten is. Maak je klaar voor een magisch realistische reis. Voor een verhaal over spiritualiteit, de zoektocht naar de eigen identiteit, mentale gezondheid, seksueel genot en seksueel misbruik. Freshwater bevat veel heftige thema’s en weet de lezer enorm te raken. Het verhaal gaat over Ada, die altijd al ongebruikelijk is geweest. Wanneer ze verschillende ‘persoonlijkheden’ begint te ontwikkelen, wordt ze steeds vatbaarder voor woede en verdriet. Ada lijkt de controle over zichzelf te verliezen en verschuift haar leven in een gevaarlijke richting. Een overweldigend verhaal dat zich deels in Nigeria en deels in de Verenigde Staten afspeelt.
Mijn moeders strijd – Murat Isik
Al eerder las ik het boekenweekessay Mijn moeders strijd, maar deze uitgebreide editie is absoluut de moeite waard. Wat een ongelooflijk levensverhaal hebben de moeder en grootmoeder van auteur Murat Isik. Wat een krachtige vrouwen en wat een bijzondere familie. Ontzettend inspirerend.
De vrouw die haar stoute schoenen zocht – Cecelia Ahern
De vrouw die haar stoute schoenen zocht bundelt grappige en bizarre verhalen die allemaal op een manier kritiek uiten op de patriarchale maatschappij en de manier waarop vrouwen behandelt worden / of elkaar behandelen. Op een gegeven moment heb je het trucje van Cecelia Ahern echter wel door – spreekwoorden als iemand op een voetstuk plaatsen of door de grond zakken van schaamte – worden letterlijk genomen of situaties worden omgedraaid – de eend voert de vrouw in plaats van andersom en een vrouw wordt letterlijk opgegeten door haar eigen schuldgevoel. Na een aantal verhalen is het helaas niet meer zo grappig of vernieuwend.
Er zitten verhalen in deze bundel die ik écht goed vond (zoals De vrouw die op een voetstuk was gezet en De vrouw die vleugels kreeg), maar ook verhalen die dat niveau absoluut niet haalden. Een aantal verhalen lieten me luidop schaterlachen (oa. De vrouw die gevoerd werd door een eend), maar anderen lieten me dan weer onberoerd. Een goede poging, maar helaas is De vrouw die haar stoute schoenen zocht een bundel met hoge pieken en diepe dalen. In plaats van 30 verhalen was het misschien beter om alleen de beste te selecteren. Uiteindelijk was het voor mij namelijk echt te veel van hetzelfde. Ik vind het overigens wel heel tof dat de auteur ons vrouwen in alle soorten, maten en kleuren toont. We lezen over verschillende religies en ook de LGBTQ+-community wordt gerepresentateerd.
Wij zijn licht – Gerda Blees
Dat ik fan ben van Gerda Blees is geen geheim. Ik vond haar verhalenbundel Aan doodgaan dachten we niet fantastisch, net als haar dichtbundel Dwaallichten. Ik keek dan ook reikhalzend uit naar de debuutroman Wij zijn licht. En Blees stelde alles behalve teleur. Wat een fantastisch, prachtig, overweldigend boek. Wij zijn licht is meesterlijk geschreven (wat een bijzondere perspectief keuze!) en grijpt de lezer naar de keel. Origineel en rauw.
Het laatste wat ik wil zeggen over racisme – Dalilla Hermans
Ik vind Dalilla Hermans een ontzettend inspirerende vrouw. Toen haar theaterstuk her(e) bij NTGent verscheen, ben ik meteen de eerste week gaan kijken. Overdonderd en geraakt was ik. Ik genoot van haar boeken Brief aan Cooper en de wereld en Black-out en las de auteur daarvoor al als journalist bij Charlie Magazine.
Ik volg Dalilla Hermans via social media. Via deze weg bereiken ook veel van haar artikels voor De Standaard mij, zowel de cursiefjes als de columns. Door mijn ‘online betrokkenheid’ bij het werk van de auteur, voelde het verhaal in Het laatste wat ik nog wilde zeggen over racisme niet meer helemaal nieuw. Diverse van de aangehaalde anekdotes had ik al eerder ergens gelezen, wat echter absoluut niet de pijn die erachter schuilgaat vermindert of de persoonlijke ervaringen minder belangrijk maakt. Dit zijn verhalen die (helaas) verteld moeten blijven worden, om de witte Vlaming te doen inzien dat racisme ook hier een alledaags kwaad is. Er MOET gesproken worden over racisme en ik vind het knap dat Hermans dat al zo lang en zo openlijk gedaan heeft, ondanks de gevolgen op haar privéleven.
Het laatste wat ik nog wilde zeggen over racisme is een belangrijk en eerlijk boek dat hopelijk veel witte Vlamingen de ogen zal openen voor het racisme in Vlaanderen en België. Want er is werk aan de winkel en het is tijd dat witte mensen zich aansluiten bij de antiracismestrijd.
Bult – Marieke De Maré
Bult in drie woorden: bijzonder, poëtisch en ontroerend. De poëtische zinnen van Marieke De Maré lijken zo eenvoudig, maar roepen een hele eigen wereld op – zeker ook door de prachtige vormgeving van het boek. De personages zijn kwetsbaar en eerlijk. Enerzijds lijken ze wereldvreemd maar tegelijkertijd zijn ze zo ontzettend herkenbaar. Ik hield van de manier waarop zware thema’s op een schijnbaar luchtige manier ten tonele werden gebracht. Bovendien is het verhaal erg origineel – absoluut een boek zoals ik nog niet eerder las en een verfrissend debuut. Het was heerlijk om deelgenoot te worden van de levens van de bewoners van Bult.