Na het lezen van Hex was ik gerustgesteld: ik genoot van het boek, maar kreeg geen nachtmerries. Het verhaal was spannend, maar niet écht eng. Gesterkt na deze ontdekking dacht ik dat ik ook het nieuwe boek van Thomas Olde Heuvelt – Echo – wel aan zou kunnen. Maar daar zat ik toch helemaal fout. Wat een walgelijk, creepy en angstaanjagend verhaal. Walgelijk goed, absoluut, maar ik heb meermaals mijn ogen gedraaid, uitgeroepen tijdens het lezen en getwijfeld of ik wel verder moest lezen zo vlak voor het slapengaan. Ook in de trein kreeg ik heel wat vreemde blikken toegeworpen als ik (angstige) geluiden maakte tijdens het lezen. Maar het was het waard. Echo is een fenomenale thriller.
Bezeten door een berg
Nick Grevers en zijn klimmaatje Augustin zijn aan het bergbeklimmen in de Zwitserse Alpen. Vanaf het moment dat ze de top van de Maudit uit de mist hebben zien oprijzen, voelen ze zich aangetrokken door deze berg. Hoewel de documentatie over de berg schaars is, besluiten ze toch de beklimming te wagen. Als ze de vallei betreden is het er ongewoon stil. Al snel bekruipt hen het onheilspellende gevoel dat ze niet alleen zijn.
Er gebeuren wel meer vreemde dingen hier. De bergen vormen hun eigen regels.
Niet veel later is Augustin dood en ontwaakt Nick uit een coma. Hij is verminkt en zijn hele gezicht zit in het verband. Een moeizame revalidatie wacht, maar algauw beseft Nick dat het niet alleen het trauma van het ongeluk is dat hem achtervolgt. Er is iets in hem gewekt.
De maudit en haar vallei van Echo’s
Al vanaf het moment dat ik Thomas Olde Heuvelt op de Dag van het Fantastische Boek hoorde vertellen over Echo was mijn interesse gewekt. Ik houd enorm veel van bergen, dus de setting was voor mij optimaal. Of misschien ook niet: wie weet heeft Olde Heuvelt met dit verschrikkelijk enge boek voorgoed mijn liefde voor de bergen bekoeld. Net als die voor vogels. Maar laten we hopen dat dit slechts tijdelijke bijwerkingen zijn.
Echo is gewoon walgelijk eng – ik zat echt luidop te gruwelen tijdens het lezen. Begrijp me niet verkeerd: ik vind het oprecht fantastisch dat een auteur me zo kan laten voelen. 613 pagina’s zat ik op het puntje van mijn stoel. Nergens duurde het boek te lang. Ik genoot daarnaast van de quotes die ieder deel inleidden (Ray Bradbury! Bram Stoker! Stephen King!) en moest lachen om de referenties naar Harry Potter, Twilight, LOTR, .. Maar angst en onbehagen overheersten. Echo is denk ik het engste boek dat ik ooit las – en stoot daarmee 172 Hours on the Moon (Johan Harstad) van de eerste plek.
Droomkoppel vs. het kwaad
Sam Avery en Nick Grevers zijn niet alleen een droomkoppel, maar ook levensechte personages. De jongemannen zijn heel verschillend. Nick, de avonturier, trekt er vaak op uit om bergen te beklimmen, terwijl Sam liever geniet van cocktail of een avondje Netflix kijken. Toch voel je door de pagina’s heen waarom ze zo veel van elkaar houden. Ze passen goed bij elkaar en zijn gelukkig samen. Totdat Nick de tocht naar de Maudit onderneemt en voor altijd verminkt zal zijn. Wil Sam wel weten wat er zich onder het verband bevindt? En durft Nick de confrontatie met zijn eigen spiegelbeeld aan?
De vloek van knap zijn is dat het belangrijk voor je wordt. Het wordt een verslaving.
Het feit dat je uit beide perspectieven leest, maakt het verhaal compleet. Het manuscript van Nick wordt aangevuld met de aantekeningen van Sam. Ook lezen we de smsjes en emails die ze aan elkaar versturen. Op deze manier weet je hoe beide jongens zich voelen. Bovendien zijn ze niet altijd samen, waardoor de verhalen elkaar aanvullen. Het is ook heel grappig hoe de personages soms tegen de lezer lijken te praten.
En ik, ik was Bella met ballen. Mijn vriendje geen pussy weerwolf of sparkling vampier, maar een fucking levende berg.
De legende ontrafeld
In Echo staan mythologie, bijgeloof, religie en bezetenheid centraal. Wat is er aan de hand met de Maudit en haar vallei van Echo’s? Wat is waarheid en wat is verbeelding? Sam en Nick proberen dit vraagstuk op te lossen. Verschillende mensen schieten de jongens te hulp, maar dit loopt niet altijd even goed af. Het is duidelijk dat de berg haar geheimen niet graag prijsgeeft.
Mijn enige minpuntje was het einde. En dan bedoel ik niet hoe het boek eindigt – dat was perfect – maar opeens ging het allemaal heel erg snel. Terwijl de auteur in de rest van het boek juist uitgebreid de tijd neemt om zijn verhaal te vertellen. Aan het einde lijkt Olde Heuvelt dan toch een beetje haast te hebben. Stiekem was ik ergens ook wel opgelucht het boek uit te hebben – nu kon er tenminste niets engs meer gebeuren.
Want soms, zo wist je, lag er nog een laag onder dat verhaal begraven, een laag die erger was dan al het andere.
Een goed horrorverhaal eindigde niet met de dood maar met iets ergers.
Echo is een spannende thriller die je de adem beneemt. Luidop gruwelen en nachtmerries gegarandeerd.
Met dank aan VBK België voor het opsturen van een recensie-exemplaar!