Het ijspaleis: de aantrekkingskracht van een bevroren waterval

Na het prachtige De vogels had ik hoge verwachtingen voor Het ijspaleis. Helaas wist Tarjei Vesaas me met dit boek een stuk minder te raken. In een winterse setting maken we kennis met twee jonge meisjes: de terughoudende Unn (oftewel: het nieuwe meisje) en de levendige Siss. Na elkaar dagen vanaf een afstandje te observeren, komen de twee tot een afspraak. De meisjes brengen een avond met elkaar door, maar de dag erna verdwijnt Unn van de aardbodem. En wat er zich nu precies tussen de meisjes heeft afgespeeld? Dat blijft zelfs voor de lezer een geheim.

Een fonkelend paleis

Het ijspaleis speelt zich af in een klein Noors dorp. Bij het meer buiten het dorp is de waterval bevroren. Deze bevroren waterval, door de elementen omgetoverd tot een fantastische constructie van doorschijnende muren, fonkelende torens en geheime kamers, wordt in de volksmond het ijspaleis genoemd.

Wanneer Unn besluit het ijspaleis in haar eentje te verkennen en niet terugkeert, gaat het hele dorp naar haar op zoek. De zoektocht blijkt tevergeefs. Siss moet proberen het hoofd te bieden aan dit verdriet, maar dreigt zich te verliezen in haar eigen bevroren wereld.

Voor het raam sneeuwde het om Unn en alles uit te wissen.

Net als in De vogels schrijft Tarjei Vesaas met veel aandacht voor de natuur. Ondanks de zonnige temperaturen hier in België, zag ik het ijspaleis tot in de details voor me.

De meisjes Unn en Siss

Helaas moet ik echter toegeven dat de personages mij weinig deden. Sowieso vond ik hun ontmoeting in het eerste deel van het boek erg vreemd. Er is sprake van een geheim waar we als lezer nooit de inhoud van zullen achterhalen. Een erotische spanning? Een eerste verliefdheid? Ik weet het niet. De meisjes praten in raadsels en opeens wil Siss niets liever dan naar huis vertrekken. Hetzelfde geheim is de reden waarom Unn de volgende dag besluit om naar het ijspaleis te gaan, in plaats van naar school. Ze heeft nog even tijd nodig voordat ze Siss opnieuw onder ogen kan komen. Misschien had ik me beter met de personages kunnen identificeren als ik iets meer op de hoogte was geweest van hun geheim?

Het ijspaleis leest vlot, maar eens ik het uit had vroeg ik me af wat – en vooral waarom – ik had gelezen. Waar ik in De vogels enorm veel prachtige zinnen noteerde, bleven de echt mooie quotes wat mij betreft toch een beetje uit. Een van de weinige die ik omcirkelde:

Je loopt zo snel je kan en wenst tegelijkertijd dat er geen einde aan de weg komt.

Er is absoluut niets mis met dit boek, maar het verhaal wist mij persoonlijk niet te raken. En dat kan natuurlijk gebeuren. Gelukkig is er dan nog de prachtige cover, zodat dit boek naast het andere boek van Tarjei Vesaas kan pronken in mijn boekenkast.

Het ijspaleis leest vlot en heeft opnieuw aandacht voor de natuur, maar kan zich wat betreft plot en personages niet meten aan voorganger De vogels. 

Met dank aan L&M Books voor het recensie-exemplaar.