In Ik ben weer velen, een poëtisch prentenboek, kijkt dichter Maud Vanhauwaert terug op een verbroken relatie. In vier seizoenen beschrijft ze de levensloop van de liefde. Met in de herfst bijvoorbeeld: “we klampten ons vast, misschien niet meer zozeer aan elkaar maar aan de jaren die we deelden”. En in de lente: “er lagen almaar meer seconden tussen bliksem en donder”. Vanhauwaert heeft weinig woorden nodig om emoties bij me op te roepen. Elke dichtregel is apart een pareltje. Alle regels bij elkaar zorgen voor een bijzonder boek.
De vier seizoenen
Maud Vanhauwaert gebruikt de vier seizoenen om de loop van een relatie schetsen. In de zomer is ze smoorverliefd. Niets is kan kapot. De liefde viert hoogtij:
“soms leek het alsof ik ademde met jouw longen, jij met mijn benen liep”
In de herfst komen de eerste moeilijkheden. Er is wat ruzie en de eerste barstjes in de relatie verschijnen.
“we vielen in elkaars armen uiteen”
De winter staat symbool voor het verlies. Het afscheid. Het einde van de relatie. Is het mogelijk de ander te vergeten? Of blijft hij/zij maar door je gedachten spoken?
“elke dag bracht weer jou met zich mee”
Gelukkig komt daarna de lente. Uit dit gedicht blijkt dat het tijd is voor nieuwe verhalen. Tijd voor een nieuwe start.
“Ik sloeg mijn armen om me heen hield zo mezelf bijeen”
Geïllustreerde poëzie
Ook de tekeningen van Sabien Clement zijn prachtig – soms bleef ik zo lang kijken dat ik terug moest bladeren naar een vergeten dichtregel. Het kleurgebruik van de illustratrice is heel rustig, waardoor het de gedichten perfect ondersteund. Sommige pagina’s zou ik wel in willen lijsten. De combinatie van woord en beeld zorgt voor een bijzonder fijne leeservaring.
Ik moest er eventjes inkomen, maar algauw vond ik Ik ben weer velen prachtig en heel herkenbaar. Een mooie bespiegeling van de liefde. De vier seizoen vormen samen een mooi geheel en beschrijven de levensloop van een relatie.
