Vele hemels boven de zevende: de schoonheid zat altijd al in de poging

Vele hemels boven de zevende is een fantastisch mooi verhaal. Het boek kent vijf hoofdpersonages, die afwisselend het ik-perspectief vormen. Lou (12), Eva (36), Elsie (42), Casper (46) en Jos (71) nemen je mee in de beslommeringen van hun dagelijks leven. Liefde en verdriet, trouw en ontrouw en grootse (familie)geheimen spelen de hoofdrol. De personages gaan ieder voor zich het gevecht aan met met elkaar én met zichzelf. Volhouden en blijven proberen lijkt de boodschap. Deze familiekroniek wordt gekenmerkt door een bijzonder mooie poëtische schrijfstijl. Het boek staat boordevol quotes om je vingers bij af te likken. Een inspiratiebron voor het leven, lijkt me. Tegelijkertijd gaan de emoties diep – Vele hemels boven de zevende heeft me tranen met tuiten doen huilen. Zakdoekjes zijn absoluut geen overbodige luxe.

Twaalf zijn is verschrikkelijk

Verreweg mijn favoriete personage is de twaalfjarige Lou. Ze is heel pienter voor iemand van haar leeftijd (“Er bestaan geen gemene mensen, zegt mijn vader, alleen ongelukkige. Ik weet niet of dat waar is.“), maar tegelijkertijd lijkt ze moeite te hebben met jong zijn. Vriendschappen sluiten is allesbehalve vanzelfsprekend voor Lou, ze denkt het liefst in lijstjes, sommige dagen is ze zeer mistroostig, maar daarnaast is ze een doodgewoon tienermeisje dat niet kan wachten om gekust te worden door Benno – de jongen met de mooie lippen.

Griet Op de Beeck weet een realistische tiener neer te zetten – en dat geldt eigenlijk voor al haar personages. Jos, Casper, Elsie, Eva: ze hebben allemaal een eigen stem in het verhaal. Het zijn imperfecte mensen zoals wij allemaal, waardoor het voelt alsof je Elsie of Eva zomaar in de supermarkt zou kunnen treffen. Hoewel de familiedynamiek af en toe bijna pijnlijk is om over te lezen, kan ik me goed voorstellen dat het er in sommige families daadwerkelijk zo aan toe gaat.

Niks is mooier dan het einde van het missen

Personages staan centraal in deze Oervlaamse vertelling, maar toch heeft het plot een duidelijke lijn. Het verhaal werkt naar een onverwachte climax toe, die ook bij het herlezen opnieuw onverbiddelijk binnenkwam. De simpele, maar poëtische schrijfstijl zorgt ervoor dat emoties je keihard raken. Griet Op de Beeck schrijft zo herkenbaar, dat het bijna pijnlijk confronterend is.

Waar ik me in Het Smelt – die ándere Vlaamse hype – behoorlijk heb geërgerd aan de opeenstapeling van problemen binnen het gezin, vond ik Vele hemels bovende zevende veel realistischer. Hier heb ik geen enkele keer mijn wenkbrauwen gefronst of met mijn ogen gedraaid, nee ik was alleen maar gefocust op het mooie verhaal.

De beslommeringen van het alledaagse familieleven tot kunst verheven.