Deze 13 boeken las ik in februari

Hoewel februari een korte maand was, ben ik zeer tevreden met het aantal boeken dat ik heb gelezen. Ik begon de maand met een dichtbundel van Akwasi en las ook enkele prentenboeken, maar ook een dikke pil als Girl, Woman, Other kwam aan bod. Ik las zeer diverse verhalen en dat maakte dit voor mij een fijne leesmaand.

Laten we het er maar niet over hebben – Akwasi

We spreken bijna nooit uit wat we werkelijk denken. We houden onze gedachten voor ons of geven een veilig antwoord en omzeilen het probleem. In de dichtbundel Laten we het er maar niet over hebben gaat Akwasi dit omzeilen te lijf. Of het nu gaat om je haar of je hoofddeksel, je taal of je Nederlands, je adem of je tanden, je kleur, je houding, je kookkunsten, je familie, je verzwegen geschiedenis, je hartkloppingen, je stijl, je geloofsovertuiging, je seksuele geaardheid, je fobieeën of je achtergrond – Akwasi laat geen enkel onderwerp onbesproken. Dat hij een verhalenverteller is moge duidelijk zijn. Laten we het er maar niet over hebben bespreekt grootste thema’s op een zeer toegankelijke wijze. Hoewel ik zelf de gedichten qua rijm en woordkeuze iets te simpel vind, denk ik dat deze gedichten veel jongeren zullen aanspreken. Poëzie stoffig, spiritueel of saai? Niet als de gedichten van de hand van Akwasi zijn.

Hier is alles veilig – Anneleen van Offel

Hier is alles veilig is een bijzonder sterk gecomponeerde debuutroman. Hoewel het verhaal veel verschillende thema’s omvat – rouw, familie, opgroeien, legerdienst, Israël en Palestina – passen alle puzzelstukjes van het verhaal goed in elkaar. De locatie lijkt misschien voor velen ver-van-mijn-bed, maar Van Offel weet het verhaal tot dichtbij de lezer te brengen. Een indrukwekkend boek.

Brief aan Cooper en de wereld – Dalilla Hermans

Wat een prachtig en belangrijk boek over racisme in Vlaanderen. Ik vind het ontzettend knap hoe Dalilla Hermans in Brief aan Cooper en de wereld zo eerlijk en open over haar eigen leven durft te vertellen. Over haar aankomst in België en haar eerste Sinterklaasfeest. Over de liefde en haar carrière. En vooral: over de racistische opmerkingen die ze van kleins af aan naar zich toegesmeten kreeg, waar ze lang niemand over vertelde – zelfs haar ouders en haar beste vriendinnen niet. Dit boek getuigt van lef.

Girl, Woman, Other – Bernardine Evaristo

Bernardine Evaristo heeft mijn hart gestolen met Girl, Woman, Other. In dit boek maak je kennis met twaalf personages, bijna allemaal met een zwarte huidskleur, wonende in Engeland. Stuk voor stuk gunnen ze je een kijkje in hun leven. De manier waarop alle verhalen met elkaar verbonden zijn is prachtig, net als de representatie van lesbische vrouwen en een non-binair personage. Ik wil heel graag meer boeken van Bernardine Evaristo gaan lezen!

Waarom ik mijn moeder de hals doorsneed – Nadia Dala

Misschien had ik van een boek met zo’n gruwelijke titel kunnen verwachten dat het verhaal gruwelijk ging zijn, maar persoonlijk was ik niet voorbereid op de lugubere elementen in dit boek – die overigens zeer grafisch werden uitgewerkt. Niet alleen hebben we te maken met een bloederige bevalling, maar ook met een masochistisch moederpersonage die het liefst zo hard mogelijk geslagen wordt tijdens de seks, een dochter die misbruikt wordt door een leerkracht en haar eigen moeder bevredigd en vervolgens vermoord. En dat wordt tot in de details beschreven. Niet voor lezers met een zwakke maag dus.  Als je door de walgelijke scènes heen kunt kijken, heeft het verhaal ergens wel iets. Nadia Dala onderzoekt in Waarom ik mijn moeder de hals doorsneed de grens tussen liefde en haat; de grens tussen affectie en geweld. Ik vind het knap hoe de auteur mij een gevoel van onbehagen weet te geven van de eerste tot en met de laatste pagina.

De biecht – Nadia Dala

Nadia Dala weet de lezer in slechts 168 pagina’s in te pakken met een daverend verhaal. De biecht klopt van begin tot eind. In dit boek voert de ooit succesvolle journaliste Marie het woord – soms richt ze zich zelfs rechtstreeks tot de lezer. Sinds Marie enkele maanden geleden ontslagen werd, komt ze haar appartement niet meer uit. Maar dan belt haar oude baas met een nieuwe kans: een interview met haar zus in de gevangenis kan haar carrière als journalist een nieuwe impuls geven. Wanneer Marie bij haar zus op bezoek gaat, komt langzamerhand hun gedeelde verleden bovendrijven. De biecht is een compact verhaal dat enorm veel thema’s aan de lezer aanbiedt. Van een depressie en het op jonge leeftijd verliezen van ouders tot de onbreekbare band tussen zussen, religie en carrière maken. Ik ben onder de indruk van dit verhaal dat zo rauw en eerlijk aanvoelt, dat ik mezelf soms echt even moest zeggen dat het fictie is.

Ssst! We hebben een plan – Chris Haughton

In februari werd ik tante van een tweeling, dus leek het me passend om te starten aan een bibliotheek voor de jongens. Van voelboekjes tot échte prentenboeken. En Chris Haughton wist mijn hart te stelen! In Ssst! We hebben een plan willen vier mannetjes een vogel vangen, maar dat is nog niet zo gemakkelijk. De tekeningen zijn echt prachtig en ik houd ook van het kleurgebruik. En vogels. Vogels zijn geweldig.

Komt goed, kleine krab – Chris Haughton

Zoals ik al zei: ik vind de illustraties van Chris Haughton zo mooi. Hij heeft een compleet eigen tekenstijl en het kleurgebruik is fantastisch. Het verhaaltje over kleine krab is bovendien erg schattig!

Het verdwijnen – Shaun Prescott

Het ik-personage van Het verdwijnen, een jonge schrijver, arriveert in een naamloos stadje om lokale nederzettingen te onderzoeken die langzaam verdwijnen. Hij wil een boek wijden aan het verdwijnen van kleine stadjes in New South Wales (Australië) – of zal zijn boek toch over dit specifieke stadje gaan? Shaun Prescott beschrijft een stadje in verval: in de pub zijn nooit gasten, op het station kun je geen enkele trein nemen en de lokale bus rijdt zijn route zonder passagiers op te pikken. De bevolking verheerlijkt “dat wat vroeger was” en is wantrouwend tegenover buitenstaanders zoals de schrijver. Maar dan begint de stad letterlijk te verdwijnen..
Ik vond Het verdwijnen prachtig geschreven en genoot van de sombere, bijna apathische sfeer in het stadje. Personages als Ciara, Jenny en Rick geven het verhaal een komische noot, maar tegelijkertijd ook een pijnlijke benauwdheid. Ze zijn wereldvreemd en kennen enkel het leven binnen het stadje. Het leven in het stadje kabbelt maar voort, zonder echte dromen of doelen. Heel confronterend. Hoewel ik van de conclusie van het verhaal iets meer had verwacht, heb ik genoten van deze debuutroman.

Wittgensteins minnares – David Markson

Wow. Wittgensteins minnares is een bijzonder indrukwekkende roman. Kate denkt dat ze de laatste mens op aarde is. De schrijfster is jarenlang wanhopig op zoek “Maar toch ook zonder ooit te weten wie je zou kunnen vinden”. Ze rijdt de hele wereld over: Griekenland, Spanje, de VS, London, Parijs en laat soms boodschappen achter (”Er woont iemand in het Louvre”). Nu ze bijna 50 is, of 47 of 48 of misschien wel midden vijftig heeft ze zich gesetteld in een huis aan het strand. De zoektocht is gestaakt. Ooit was ze gek, maar nu niet meer. Ik kan me voorstellen dat dit boek niet voor iedereen is, maar ik vind de schrijfstijl – een bijna niet aflatende gedachtestroom – origineel en ontzettend inspirerend.

Maak er een feest van – Nicole Flattery

Ik vind het moeilijk om iets te schrijven over Maak er een feest van. Het is zo’n vreemde verzameling verhalen. Soms denk ik dat ik iets mis. Nicole Flattery schrijft over zonderlinge vrouwen. Zijn ze gek of spiritueel? Of zitten ze vast in de rol die de maatschappij hen toebedeeld? Zijn de verhalen geniaal of simpelweg vreemd?  De korte verhalen zijn net zo grillig als het leven zelf, de personages imperfect. Alleen de beloofde humor zag ik niet altijd terug in deze bundel.

Wanneer wij samen zijn – Karin Amatmoekrim

Karin Amatmoekrim bezit de kracht om levensechte personages op papier te zetten. In Wanneer wij samen zijn vertelt ze het verhaal van drie generaties van een Javaanse familie in Suriname en Nederland. Het boek begint in Suriname in 1939, wanneer Wagiman zijn toekomstige vrouw Soemi ontmoet op de dag waarop zij tegen haar zin met een andere man trouwt. Samen vluchten ze. Het is het begin van een duizelingwekkende reis die van het stille dorp Tambaredjo, via het drukke Paramaribo, op een vrachtschip over de wereldzeeën leidt, en eindigt in de Nederlandse havenstad IJmuiden. Vanaf de eerste pagina werd ik dit familieverhaal over armoede, verdriet en liefde ingezogen. Deze warme familie heeft mijn hart gestolen.

Het water komt – Rutger Bregman

Ik begrijp de hype rond Rutger Bregman eerlijk gezegd niet zo goed, maar dat heeft me er niet van weerhouden om Het water komt te lezen. In deze ‘brief aan alle Nederlanders’ – die eerlijk gezegd totaal niet als een brief leest – duikt Bregman in de geschiedenis van de Deltawerken. Onderhoudend en interessant, maar helaas ook erg oppervlakkig. En dat geldt wat mij betreft voor het hele boekje.