Het moois dat we delen: hoe zij en hij wij worden

Soumia en Luc wonen in dezelfde buurt, maar kennen elkaar niet. Zij probeert wanhopig het verleden achter zich te laten. Hij leeft in en met het verleden. Wanneer ze elkaar bij toeval leren kennen, komen ze voor verscheurende keuzes te staan. Het moois dat we delen is een rauw en indrukwekkend verhaal, over de verharding van onze maatschappij en de gevolgen van onze keuzes. Wat mij betreft het beste boek dat Ish Ait Hamou tot nu toe geschreven heeft.

Een wereld in beweging

In Het moois dat we delen vertellen Soumia en Luc afwisselend hun levensverhaal. In het stadje waar ze beiden wonen, speelt het leven zich voornamelijk af aan de schoolpoort, bij de plaatselijke kruidenier én op het voetbalveld. Ze wonen in dezelfde buurt, maar kennen elkaar niet. Gedurende het verhaal komt daar verandering in.

Soumia is na een gevangenisstraf van vijf jaar eindelijk weer vrij. Ze woont met haar vader en haar broertje in een huis, maar probeert hen – net als de rest van de wereld – zoveel mogelijk op afstand te houden. Ze is op zoek naar haar plaats in de maatschappij. Wie is ze? En wie wil ze zijn?

Ik lig op bed en luister naar de stilte waar ik de afgelopen jaren zo naar heb verlangd. Maar nu hunker ik naar geluid dat het leven normaal maakt.

Luc, een oudere Vlaamse man, heeft enkele jaren geleden zijn vrouw verloren. Hij is eenzaam en steeds slechter ter been. Ondertussen verandert zijn eigen buurt voortdurend om hem heen. Hij voelt zich ongemakkelijk bij de toename van inwoners met een migratie-achtergrond. Zijn wijk is zijn wijk niet meer.

Migratie, diversiteit en vooroordelen

Ish Ait Hamou hanteert in deze roman een sobere schrijfstijl. Desalniettemin komen emoties als verdriet, eenzaamheid en twijfel keihard binnen bij de lezer. Ook de personages voelen levensecht. Ze vormen een spiegel van de mensen die we in onze maatschappij alle dagen over straat zien wandelen. Hoewel de twee lijnrecht tegenover elkaar staan, is er ruimte voor nuance, begrip en geduld. Langzaam maar zeker worden de levensverhalen van Soumia en Luc aan de lezer onthuld. Opvallend is dat de auteur niet oordeelt over zijn personages. Hij laat simpelweg twee verschillende standpunten, twee verschillende levensverhalen, zien. Het is de menselijkheid die primeert.

Terwijl je Soumia en Luc beter leert kennen, zet de auteur je bovendien aan het denken. Hoe gaat onze maatschappij om met migratie en diversiteit? Welke vooroordelen hebben mensen over elkaar? En ben je bereid om over je eigen vooroordelen heen te stappen om écht naar andere mensen te luisteren?

Ik weet niet zeker of vergeven nog iets is van deze tijd. Tegenwoordig vinden mensen je sterk als je hard veroordeelt.

Op de een of andere manier kies ik altijd boeken die me doen huilen om te lezen in de trein. Het moois dat we delen was geen uitzondering. Dit boek van Ish Ait Hamou is absoluut de hype waard. Het verhaal is rauw, oprecht en ontzettend indrukwekkend. Een roman over de verharding van onze maatschappij, zo pakkend geschreven, zo echt. Met Het moois dat we delen geeft Ish Ait Hamou het debat over migratie en racisme een gezicht. Hij roept op tot geduld en nuance, tot menselijkheid en conversatie. Tot het loslaten van onze vooroordelen. Zijn levensechte personages weten de lezer diep in het hart te raken.