In de maand november heb ik voor mijn doen zeer weinig gelezen. Ik had het druk met verschillende freelance opdrachten en in mijn vrije tijd stond mijn hoofd niet zo naar lezen. Ook mijn blog kreeg weinig aandacht, evenals mijn social media kanalen. Ik had even helemaal nergens zin in op dit vlak. Dat kan natuurlijk gebeuren. Ik las uiteindelijk een YA boek, een aantal dunne boekjes, een verhalenbundel, een roman, een poëziebundel en een non-fictie boek. Kijk je mee naar mijn leesmaand?
Het meisjesmanifest – Carlie van Tongeren
Het meisjesmanifest is een belangrijk boek over #slutshaming en de verschillende standaard die in onze maatschappij geldt rond seks. Voor jongens is het stoer en helemaal prima om seks te hebben met wie ze maar willen. Meisjes die voor hun plezier seks hebben worden echter algauw als hoeren bestempeld. Ik vind het fijn dat Carlie van Tongeren een onderwerp als deze aankaart in dit goedgeschreven boek. Hoewel de drie perspectieven mij niet alle drie evenveel konden overtuigen, vind ik het belangrijk dat dergelijke thema’s een plekje krijgen in het Young Adult genre. Een belangrijk boek.
Geestgrond – Sarah Moss
Tijdens de zomervakantie trekt Silvie met haar vader (buschauffeur bij dag, maar met een obsessie voor het leven in de IJzertijd) en haar moeder naar Northumberland. Hier leven ze een zomer lang in een hut – aangesloten bij een archeologisch experiment van een professor en zijn studenten. Maar de vader van Silvie gaat wel heel ver in zijn re-enactment, en is sowieso geen aangename man. Sylvie en haar moeder lopen op eieren rondom hem.
Met dit ietwat lugubere verhaal stelt Sarah Moss de man-vrouw verhouding in heden en verleden in vraag. Vooral het personage Molly deed mijn feministische hart kloppen. En voelde ik daar nu een prille liefde bloeien tussen Molly en Sylvie? Geestgrond is absoluut een bijzondere novelle, met hier en daar een gruwelijke ondertoon.
Een jihad van liefde – Mohamed El Bachiri
Mohamed El Bachiri is een Marokkaanse Belg, moslim en Molenbekenaar. Hij is ook de man van Loubna Lafquiri, zijn grote liefde en moeder van zijn kinderen, die op 22 maart 2016 bij de aanslagen in Brussel om het leven is gekomen. In Een jihad van liefde – opgetekend door David Van Reybrouck – praat Mohamed over zijn jeugd in Molenbeek, de liefde voor zijn vrouw en zijn leven na de aanslagen. Een klein boekje met een grootse impact. Prachtig.
De odyssee van Mohamed – Mohamed El Bachiri
Drie jaar na de aanslagen in Brussel waarbij hij zijn vrouw Loubna verloor, komt Mohamed El Bachiri met een nieuw boek: De odyssee van Mohamed. Dit boekje wist me tot tranen toe te roeren. Wat een verdriet moet de auteur met zich meedragen – en wat een aanfluiting hoe weinig hulp hij na de aanslag van 22 maart kreeg van overheidsinstellingen. De odyssee van Mohamed geeft een oprecht kijkje in het leven van de auteur, over hoe hij samen met zijn kinderen het verlies van zijn prachtige vrouw Loubna een plaatsje probeert te geven. En dat is absoluut niet gemakkelijk.
Daarnaast geeft de auteur zijn visie op de huidige maatschappij, van de islam en haar verhouding met andere godsdiensten tot klimaatverandering en dierenwelzijn. In een van de eerdere hoofdstukken noemt hij zichzelf ‘maar een simpele metrobestuurder’ maar als er iemand een visie heeft voor de toekomst, dan is het El Bachiri wel. Daar kan geen diploma tegenop. Een rauw en eerlijk verhaal over het leven in Molenbeek, zowel voor als na 22 maart.
Witte onschuld – Gloria Wekker
In aanloop naar Het Festival van de Gelijkheid las ik Witte Onschuld van professor Gloria Wekker. Hierin verkent de auteur de voornaamste paradox van de Nederlandse cultuur: de ontkenning van het bestaan racisme en koloniaal geweld, die plaats vindt naast agressief racisme en xenofobie. Hoewel Witte onschuld iets minder toegankelijk geschreven is dan Why I’m No Longer Talking To White People About Race heb ik dit boek van begin tot eind met mijn volle aandacht gelezen. Qua thematiek is dit academisch geschreven boek minstens net zo interessant als het boek van Reni Eddo-Lodge – niet in de laatste plaats omdat Witte Onschuld zich richt op structureel racisme en koloniaal denken in Nederland. Dichtbij huis dus. Professor Gloria Wekker beschrijft oa. hoe de media onze beeldvorming rond zwarte mensen bepaalt en het gebrek aan kennis over ons koloniale verleden. De Zwarte Piet discussie, die de afgelopen maanden heviger dan ooit is losgebarsten, komt uitvoerig aanbod. Maar ook uitspraken in de media – Martin Bril die in DWDD zegt ”Stel dat ze een grote neger mee naar huis neemt” – dienen als voorbeeld in deze indrukwekkende analyse.
Ontdooid – Mustafa Kör
Ontdooid is een dichtbundel over mensen met een beperking, grotendeels geschreven door mensen met een beperking. De gedichten gaan over blind zijn, in een rolstoel zitten, een bipolaire stoornis hebben, een verlamming, chronisch ziek zijn, … Tegelijkertijd laat deze onbeperkte poëzie zien dat mensen met een handicap in de eerste plaats mensen met dromen, wensen en relaties zijn. Ze willen erkend worden en hun plaats opeisen in een maatschappij die claimt inclusief te zijn. Deze bundel is, in de woorden van Mustafa Kör, “een collage van verschillende, ‘buitengewone’ mensen met hun eigen kijk op en benadering van de dingen”. Een kleurrijke bundel die ontroert, ongelijkheid aanklaagt, maar de lezer hier en daar ook doet glimlachen. Inspirerend.
Frankenstein in Badgad – Ahmed Saadawi
Hadi de voddenman struint de straten van het door de VS bezette Bagdad af op zoek naar achtergelaten lichaamsdelen. Hij naait ze aan elkaar zodat de overheid het geheel als stoffelijk overschot moet erkennen en het lichaam officieel begraven kan worden. Maar dan verdwijnt het lichaam, en krijgt Bagdad te maken met een serie mysterieuze moorden. De gruwelijkste geruchten doen de ronde, over een afzichtelijk wezen dat niet gedood kan worden. En Hadi realiseert zich dat hij een monster heeft gecreëerd.
Frankenstein in Bagdad is een hedendaagse hervertelling van Mary Shelleys klassieker. In de versie van Ahmed Saadawi staat echter het overleven in oorlogsgebied centraal.
Zwart. Afro-Europese literatuur uit de Lage Landen – Vamba Sherif en Ebissé Rouw
Zou je in pakweg 1967 een willekeurige bloemlezing hebben samengesteld van de Nederlandse en Vlaamse schrijvers du moment, dan had dat boek voor 99% uit witte auteurs bestaan. Vijftig jaar later is dat heel anders: grote groepen migranten uit Afrika hebben zich gevestigd in de Lage Landen en de literatuur van hun nieuwe woonplaats een ander gezicht gegeven. Deze intrigerende bundel, met korte verhalen, essays en jeugdherinneringen, heeft oa. bijdragen van Simone Atangana Bekono, Clarice Gargard, Dalilla Hermans, Sabrine Ingabire, Anousha Nzume en Chika Unigwe. Ik las ieder verhaal met veel zorg en interesse. Ik genoot. Een wondermooie bundel.
