SLAY: online gaming, racisme en zoektocht naar de eigen identiteit

De zeventienjarige Kiera Johnson maakt als studente deel uit van een Honoursprogramma en geeft bijles wiskunde. Ze is een voorbeeldstudente. Kiera is daarnaast een van de weinige zwarte jongeren op Jefferson Academy. Als niet-witte vrouw in een witte omgeving heeft ze geleerd te overleven. Maar dat kost energie. Wanneer ze thuiskomt, zoekt ze haar heil in het geheime online kaartspel SLAY – een game waar honderdduizenden zwarte gamers wereldwijd samen spelen. Niemand weet echter dat Kiera de game-ontwikkelaar is. Haar vrienden niet en haar familie niet. Ook haar vriendje Malcolm mag het zeker niet weten. Hij gelooft namelijk dat videogames gedeeltelijk verantwoordelijk zijn voor de ‘ondergang van de zwarte man’.

I take a deep breath and wonder if Malcolm will ever understand. He surrounds himself with Black rhetoric in the form of written words. I surround myself with the company of Black gamers worldwide. What’s the difference?

Een badass game-ontwikkelaar

Wanneer een tiener in Kansas City wordt vermoord vanwege een ruzie in de SLAY-wereld, bereikt het nieuws van de game de mainstream media. Algauw wordt SLAY bestempeld als een racistische en gewelddadige hub voor misdadigers en criminelen. Een anonieme trol infiltreert het spel en dreigt Kiera voor de rechtbank te dagen voor ‘anti-wit discriminatie’. Kiera doet er alles aan om de enige wereld te redden waarin ze zichzelf kan zijn.

The fashion industry is predominantly white, Hollywood is still overwhelmingly white, and, as Steph once pointed out, white people had a monopoly on the word “nude” until recently. White people are the standard in so many different industries, but the minute Black people build something for themselves, we’re wrong for causing division.

De zoektocht naar de eigen identiteit

SLAY is een fantastisch boek over gaming. De online game deed mij persoonlijk een beetje denken aan Magic: The Gathering, een kaartspel waar overigens ook een computergame van bestaat. SLAY is geen game vol actie en ook het boek staat niet bomvol van de spannende scènes. Het is eerder bijna een contemporary verhaal waar toevallig een game in aan bod komt. (Dus laat je als niet-Science Fiction fan niet afschrikken door het computerspel!). De focus van het verhaal ligt op de personages en de zoektocht naar hun identiteit. Daarnaast is het een verhaal over racisme – zowel offline als online.

All I ever wanted to do was escape into this magical world where for once I don’t have to act a certain way because I’m Black, and where I don’t have to answer certain questions because I’m the Black authority in the room, and where if I do something that’s not stereotypically Black, I’m different.

Kiera is één van de weinige zwarte meisjes op school, dus mensen vraag vaak haar mening alsof ze de “woordvoerder van de hele black community” is. Dit vindt ze ontzettend vermoeiend, waarom zien mensen alleen haar huidskleur en niet wie ze nog meer is? Mede om hieraan te ontsnappen heeft ze SLAY gecreëerd. Maar dat is niet de enige reden. Zelf kreeg ze tijdens het spelen van andere games vaak te maken met racisme – om er nog maar niet over te spreken dat je in veel online games niet eens een personage met een donkere huidskleur kunt maken. Ze hoorde deze kritiek van vele zwarte gamers en ook dit speelde mee in haar besluit om een eigen spel te maken.

“Thank you. Thank you so much.”
“For what?”
“For giving my son and daughter a place to go after school.”
I don’t know what else to do but nod. All I did was make a video game. Anyone can do that nowadays, by the power of Google and boredom. I haven’t done anything spectacular. I’m not Nelson Mandela. I am not MLK. I’m not Rosa Parks. I don’t feel like I’ve done anything revolutionary. But this woman is looking at me like I saved her life somehow.

SLAY geeft Kiera en vele anderen een safe space. Hoe weet je wie van je vrienden het spel ook speelt? Heel simpel. Je stelt de vraag ‘Do you eat meat?’ Als iemand antwoordt met ‘We meet at dawn’ dan weet je dat je allebei SLAY speelt. Een geniaal offline mechanisme om het spel geheim te houden.

Vriendschap, familie en foute vriendjes

Al tijdens het bouwen van de gamewereld kreeg Kiera hulp van Cicada, nog een fantastische chick. De twee hebben niet alleen een prachtige online vriendschap opgebouwd, maar modereren ook samen het spel. Is het realistisch dat slechts twee personen zo’n super populaire online game hebben gemaakt én dagelijks modereren (naast hun studie)? Nee, dat is het niet. Maar dat zie ik graag door de vingers omdat de rest van het verhaal zo goed in elkaar zit.

Naast de vriendschap tussen Kiera en Cicada las ik ook heel graag over de band tussen Kiera en haar zus Steph. Hoewel de twee ontzettend van elkaar verschillen en de nodige conflicten hebben, zijn ze er voor elkaar op de momenten dat het telt. Hoewel ik zelf geen zus heb maar een broer, had ik het gevoel dat deze relatie ontzettend realistisch werd beschreven. Sowieso zijn de dialogen in SLAY erg realistisch.

De relatie tussen Kiera en haar vriendje Malcolm vond ik overigens echt verschrikkelijk om over te lezen. Ik heb niet graag dat Young Adult boeken problematische relaties als deze verheerlijken – gelukkig zijn er veel andere personages die Kiera wijzen op het ongepaste gedrag van Malcolm.

Een vrouw in een mannenwereld

Veelal wordt de gamewereld gezien als een mannenwereld. Daarom kan ik een boek als SLAY, met een vrouwelijke game-ontwikkelaar in de hoofdrol, alleen maar toejuichen. Het is sprekend voor onze wereld dat wanneer SLAY in de media komt, de journalisten en presentatoren er automatisch vanuit gaan dat de maker een man is.

Een klein minpuntje in het verhaal vind ik het wisselende perspectief. Een aantal keren lezen we één enkel hoofdstuk uit een ander perspectief. Zo lezen we bijvoorbeeld het verhaal van Jaylen, een trans vrouw met een crush op Kiera. Haar streng gelovige ouders weten niet dat hun zoon zichzelf identificeert als vrouw.  Een super interessant personage (en hoera voor deze representatie!), maar ik vind het erg spijtig dat we maar een kort hoofdstuk lezen over Jaylen. En dat geldt ook voor de andere personages die een eigen hoofdstuk vertellen.

As we duel, as we chat, there’s an understanding that “your Black is not my Black” and “your weird is not my weird” and “your beautiful is not my beautiful,” and that’s okay. It’ brings tears to my eyes if I think about it too long.

SLAY is een aanrader voor jong en oud, of je nu van gamen houdt of niet. Brittney Morris neemt hedendaags racisme onder de loep, zowel online als offline. Daarnaast schrijft ze over sterke vrouwen die hun eigen game ontwierpen – wat wil je nog meer?!

Helaas is dit boek (nog) niet in het Nederlands verschenen.