Vorige maand, donderdag 10 mei om precies te zijn, ging ik naar Northern Lights in BOZAR, een avond in het teken van Scandinavische literatuur. Aanwezig waren drie auteurs: de Noor Johan Harstad, de Deense Dorthe Nors en de Noorse Gunnhild Øyehaug. De schrijvers lazen alle drie voor uit eigen werk – in hun eigen taal – en werden geïnterviewd door Annelies Verbeke.
Een kennismaking met Johan Harstad
Ik ging naar deze avond in BOZAR, omdat ik groot fan ben van Johan Harstad. Het leek me dan ook ontzettend tof om hem in levende lijve te ontmoeten. Op het podium verontschuldigde hij zich meteen voor zijn houding, blijkbaar had hij een pijnlijk been, waardoor hij een beetje onderuitgezakt zat – en hij was bang dat hij hierdoor ongeïnteresseerd zou overkomen.
Het eerste boek dat ik ooit van Harstad las was 172 Hours on the Moon, een super spannende Young Adult roman. In dit verhaal winnen drie jongeren een reis naar de maan, maar dat verloopt minder voorspoedig dan verwacht. Aaah. De horror. Ik denk dat dit oprecht het engste boek is dat ik ooit gelezen heb! Ik wil 172 Hours on the Moon al jaren herlezen, maar stiekem durf ik niet.
Afgelopen zomer las ik vervolgens Buzz Aldrin, waar ben je gebleven? van Johan Harstad. Dit boek gaat over Mattias, die geboren werd op het moment dat Buzz Aldrin voor het eerst voet zette op de maan. Buzz Aldrin is Mattias’ grote idool. Een man die belangrijk werk deed, maar in de aangename schaduw van Neil Armstrong kan leven. Precies het onopvallende leven dat Mattias zelf voor ogen heeft. Hoewel ik mezelf niet echt kan identificeren met de persoonlijkheid van Mattias, is de schrijfstijl wonderbaarlijk mooi en kregen personages echt een plekje in mijn hart.
Signeersessie
Op de avond in de BOZAR kocht ik Ambulance, een verhalenbundel van Harstad. In Ambulance bundelt de Noorse auteur elf verhalen over bijzondere personages; over een vrouw die zichzelf voor de tv in huishoudfolie wikkelt; over een man die een waardeloze, uiterst dodelijke kopie van de originele airbag verkoopt; en over een weduwnaar die zijn vrouw zo erg mist dat hij vanuit een heteluchtballon dozen met kiekjes van hem en zijn vrouw over de rand kiepert en ze over de stad laat regenen. Ik kan niet wachten om deze bundel te lezen!
Na afloop van de gesprekken op het podium was er natuurlijk een signeersessie. Ik vertelde aan Johan Harstad hoe geweldig (en hoe eng) ik 172 Hours on the Moon vond en ik vroeg of het raar was als ik hem vroeg alle drie mijn boeken te signeren. Dat vond hij gelukkig geen probleem. Toch was hij geen gemakkelijke gesprekspartner. Hij was een beetje verlegen en teruggetrokken. Zoals mijn collega Roeland later nog opmerkte kan Johan Harstad zo een personage uit zijn eigen boeken zijn.
De sprankelende Dorthe Nors
Tijdens de Northern Lights avond wist Dorthe Nors overigens direct mijn aandacht te trekken met haar sprankelende persoonlijkheid. Ze vertelde over het feit dat ze haar personages nooit perfect maakt en dat ze graag op zoek gaat naar het donkere randje van de mens.
Ik was meteen nieuwsgierig naar Spiegel spiegel schouder waarin veertiger Sonja probeert haar rijbewijs te halen. Ze voelt zich eenzaam in de grote stad, hunkert naar vrijheid en haar leven kan sowieso wel wat richting gebruiken. Haar vriendenkring blijft grotendeels beperkt tot een zweverige massagetherapeut en de kwebbelzieke rijinstructrice. In het dagelijks leven werkt ze als vertaalster van misdaadromans – dat klinkt echt als een enorm interessant personage. Dit boek kocht ik na afloop meteen. Ook Jimi was geïntrigeerd door Dorthe Nors en kocht Karateslag/Minna zoekt oefenruimte, een verhalenbundel en een novelle in één.
Bij het signeren spraken Jimi en ik nog geruime tijd met Dorthe. We vroegen of ze de Harry Potter boeken gelezen had – en dat had ze. Ze had alle delen voorgelezen aan haar nichtjes, maar snapte direct dat wij de generatie zijn die opgroeiden met deze magische wereld. Helaas zag ze zichzelf als een Griffoendor, ondanks het feit dat ik haar op het podium had aangezien voor een Zwadderich. Toen wij wegliepen verkondigde ze overigens heel trots tegen Johan Harstad: “Ik ben een Griffoendor.”
Het was een heel fijne avond in BOZAR. Ik maakte kennis met twee nieuwe auteurs en ging met twee nieuwe boeken naar huis. Het hoogtepunt was echter dat ik eindelijk Johan Harstad heb ontmoet – ondanks het feit dat het gesprek een beetje vreemd was.
2 reacties
Lalagè
18/06/2018 at 19:54
Klinkt als een mooie avond! Hoe was Gunnhild Øyehaug? Ik ben erg benieuwd naar haar verhalen. Die van Dorthe Nors heb ik wel gelezen en ik vond het best wel bizar, dus spannend wat jij ervan gaat vinden. Haar roman wil ik nog wel graag lezen.
En Harstad, was dat niet die man die ook zo’n heel dik boek heeft geschreven? Ik bedoel ‘Max, Mischa & het Tet-offensief’ De omschrijving daarvan klinkt wel totaal anders dan de boeken die jij hierboven noemt. Dus hij is heel veelzijdig of hij heeft een naamgenoot die ook schrijver is.
Marcia van der Zwan
19/06/2018 at 22:10
Ik vond Gunnhild Øyehaug een toffe vrouw, maar ik wist niet zeker of ‘Knopen’ iets voor mij zou zijn. En ik had te weinig contant geld bij me om van alle drie de auteurs een boek aan te schaffen..
Johan Harstad is inderdaad ook de schrijver van Max Micha en het Tet-offensief. Vanwege de dikte ben ik er nog niet aan durven beginnen, maar tot nu toe hoorde ik niets dan goeds over dit boek!
Reageren is niet meer mogelijk.