De eerste maandag van de maand: leven met een dwangstoornis

De dertigjarige Boris heeft een dwangstoornis. Wanneer zijn vriendin Sara hun relatie beëindigt, lijkt zijn stoornis steeds meer de overhand te nemen. Dan ontdekt Boris, die inmiddels terug bij zijn vader woont, dat hij niet de enige in de familie is met dergelijke problemen. De eerste maandag van de maand heeft de kenmerkende schrijfstijl van Peter Zantingh: eenvoudig maar krachtig. Twee zwijgzame personages lijken meer op elkaar dan ze zelf beseffen. Ondertussen is er sprake van een onvoorwaardelijke liefde tussen vader en zoon. Ik was opnieuw tot tranen toe geroerd.

De tel kwijt

Toen hij met Sara was, had de dertigjarige Boris minder last van zijn dwangstoornis. Hij kon het almaar alles tellen (oneven brengt ongeluk) en het tien keer controleren of de deur op slot zit goed voor haar verbergen. Hij had zijn stoornis enigszins onder controle. Maar als Sara de relatie op een maandagochtend verbreekt, gaat het bergafwaarts.

“Ik vertrouwde haar het zorgeloze deel van ons tweeën toe. Het zou bij haar veilig zijn.”

Boris kan niet anders dan twee straten verderop bij zijn alleenstaande vader aanbellen – een stugge weduwnaar die zijn zoon wel wil helpen, maar dat kan alleen als ze beiden hun grootste zwaktes toegeven. Tijdens een gezamenlijke trip naar Praag komen de verhoudingen op scherp te staan.

Zo vader, zo zoon

Dit is het derde boek dat ik van Peter Zantingh lees. Waar Na Mattias en Een uur en achttien minuten draaien om een overleden personage, heeft De eerste maandag van de maand een heel andere thematiek.

Vader en zoon wisselen af in perspectief. Het verhaal van de vader gaat voornamelijk over zijn vrouw, overleden in het kraambed. Het was voor hem niet gemakkelijk om als alleenstaande vader zijn zoontje op te voeden. In de hoofdstukken van Boris staan zijn ex-vriendin Sara en zijn dwangstoornis centraal. Een enkele keer was ik toch even aan het twijfelen wie er aan het woord was omdat beide mannen zo op elkaar lijken. Meer dan ze zelf beseffen.

Wanneer Boris en zijn vader naar Praag reizen, leren de mannen elkaar eindelijk wat beter kennen. Voorzichtig gaan ze het gesprek met elkaar aan. Tot die tijd leven ze allebei met hun eigen problemen langs elkaar heen. Het is behoorlijk confronterend om te lezen over de constante eenzaamheid die beide personages ervaren. Tegelijkertijd is het ontroerend om te zien hoe ze allebei onvoorwaardelijk van de ander houden. Het is alleen voor beiden erg moeilijk om over deze (of andere) gevoelens te praten.

De kracht van weinig woorden

De eerste maandag van de maand heeft de kenmerkende schrijfstijl van Zantingh. Eenvoudig maar krachtig. Deze auteur is goed met woorden: hij heeft er weinig nodig om zijn punt te maken, de sfeer te zetten en de lezer te raken.

Het enige minpuntje aan De eerste maandag van de maand was voor mij het einde. Wat mij betreft was dit iets te open. Hoewel ik ontroerd was, bleven een aantal van mijn prangende vragen onbeantwoord.

De eerste maandag van de maand vertelt het eerlijke verhaal van het leven met een dwangstoornis.