Mannen leggen me altijd alles uit: de man als boosdoener

In Mannen leggen me altijd alles uit maakt Rebecca Solnit duidelijk hoe onze samenleving nog altijd is doortrokken van ongelijkheid tussen de seksen. Waarom gaan mannen ervan uit dat ze alles weten? En waarom laten vrouwen zich gewillig de mond snoeren? Solnit gaat in acht hoofdstukken – acht korte essays – op zoek naar een antwoord op deze vraag. Met een vlotte pen en de nodige humor weet ze haar kijk op het feminisme naar de lezer over te brengen. Helaas voor mij komt haar invalshoek niet helemaal overeen met de mijne. Het lezen van Mannen leggen me altijd alles uit bezorgde me dan ook een ongemakkelijk gevoel.

Het slechtste van de man

Ondanks de fenomenale titel wist Mannen leggen me altijd alles uit me niet te overtuigen. De verschillende essays van Rebecca Solnit hebben een ding met elkaar gemeen: ze gaan allemaal uit van het slechtste van de man. Geweld en (groeps)verkrachtingen staan meer dan eens centraal. Heftige zaken absoluut, maar de toon van Solnit staat mij niet aan. Ik vind dat ze soms wat doorslaat in haar feminisme. Op pagina 122 lees ik bijvoorbeeld: “Vrouwen zijn altijd bang te worden verkracht of vermoord.” Ik ben ook een vrouw en kan me hier absoluut niet in vinden. Wat mij betreft is dit boek van Solnit te generaliserend, zowel naar mannen toe als naar vrouwen.

Het is niet zo dat ik mannen het leven zuur wil maken. Ik denk alleen dat we, als we zouden vaststellen dat vrouwen over het algemeen veel minder gewelddadig zijn, misschien gerichter kunnen beredeneren waar geweld vandaan komt en wat er ertegen kunnen doen.

Daarnaast komt Solnit in elk van de essays met dezelfde cijfers en voorvallen op de proppen, waardoor het lijkt alsof je steeds hetzelfde leest. In het eerste essay – met dezelfde titel als het boek – zaten nog wat interessante stukjes en toffe quotes, maar daarna blijft de schrijfster zichzelf herhalen.

Een freudiaan weet vast wat zij hebben en ik niet, maar intelligentie zit niet in je kruis, zelfs niet als je een lange melodische zin van Virginia Woolf over de haast ongemerkte onderwerping van vrouwen met je piemel in de sneeuw zou kunnen schrijven.

De saaie, vertrouwde genderstrijd

Rebecca Solnit schrijft dit boek “om jonge vrouwen te laten inzien dat gekleineerd worden niet het gevolg is van hun eigen geheime gebreken, maar van de saaie, oude, vertrouwde genderstrijd en dat het de meeste vrouwen op een zeker moment in het leven overkomt”. Een nobel streven, maar tijdens het lezen kreeg ik vaak een ongemakkelijk gevoel in mijn maag. Niet door de voorvallen die Solnit noemt, of het feit dat er een genderverschil  bestaat in onze samenleving. Nee, ik kreeg een naar gevoel vanwege de negatieve bewoordingen en het zwart-wit denken van Solnit.

Begrijp me niet verkeerd. Ik zal de genderverschillen in onze maatschappij nooit ontkennen. Ik vind het belangrijk dat dergelijke onderwerpen aangekaart worden. Ook ik heb in mijn omgeving vrouwen die te maken hebben gehad met seksueel overschrijdend gedrag en ook ik heb al meer dan eens een dickpic ontvangen. Toch ben ik niet bereid om alle mannen over één kam te scheren. Net als dat ik niet geloof dat alle vrouwen altijd bang zijn voor mannen. Oftewel: de benadering van Solnit sluit niet aan bij mijn persoonlijke beleving van het feminisme. Wat echter niet wegneemt dat ze een vlotte schrijfstijl heeft en dat het boek als een trein leest.

Mannen leggen me nog steeds alles uit. En geen enkele man heeft ooit zijn excuses aangeboden voor het onterecht uitleggen van dingen waar ik verstand van had en hij niet.

Beter dan de titel, Mannen leggen me altijd alles uit, wordt het boek in mijn opinie helaas niet. Rebecca Solnit is heel zwart-wit in haar beleving van het feminisme en herhaalt in ieder essay dezelfde cijfers en voorvallen. Ondanks haar vlotte pen kreeg ik tijdens het lezen een naar gevoel in mijn maag.