Verwaaltijd: dwalen en verdwalen als bespiegeling van het leven

De pas gescheiden Marcia dwaalt door Brussel en begint een relatie met David, een Amerikaanse schrijver die werkt aan een autobiografische roman over de verdwijning van zijn ex Kay. Hoewel David schrijft over Kay, laat hij in het dagelijks leven weinig over haar los. Marcia wordt steeds nieuwsgieriger naar de vrouw die David nog volledig in de ban lijkt te hebben. Verdwaaltijd is een prachtige roman met levensechte personages, die zich grotendeels afspeelt in Brussel. De verschillende verhaallijnen komen op bijzondere wijze bij elkaar en de ontknoping van het boek is erg onverwacht. Een wondermooie bespiegeling van dwalen en verdwalen.

De vier perspectieven: Marcia, David, Emma en Ben

Naast het verhaal van de pas gescheiden Marcia, lezen we in Verdwaaltijd diverse stukken uit het nieuwste manuscript van David. Het boek opent met een hoofdstuk uit De kunst van het verdwijnen, zodat het vanaf pagina één duidelijk is dat we te maken krijgen met een boek in een boek.

Emma, de beste vriendin van Marcia, werkt in het ziekenhuis, waar ze ook contact heeft met haar terminale schoonvader. Haar man, ook de vader van haar twee kinderen, wil echter geen contact meer met zijn vader. Emma keert uit melancholie terug naar haar geboortedorp – een plek die ze niet meer heeft bezocht sinds ze haar ouders en haar zus verloor. In een van de oude boerderijen poseert ze voor de jonge kunstenaar Ben. Hij is tegelijkertijd fotograaf en tekenaar.

Zijn foto’s waren beter in de periode dat hij tekende. ‘Het is net als met spieren,’ zei hij, ‘door de ene te oefenen ontwikkel je ook de andere.’

Zowel Ben als Emma is erg intrigerend: Emma omdat ze een heel moeilijk verleden heeft en dit nog altijd probeert te verwerken en Ben omdat hij echt zo’n ‘kunstenaarsziel’ heeft, die af en toe vergeet rekening te houden met zijn medemens.

Een veelheid aan nevenpersonages

Andere personages die een belangrijke rol spelen in het verhaal, maar niet het perspectief dragen, zijn de dochter van Marcia, het gezin van Emma, de broer van Ben, de Woestijnvrouw en het echtpaar Loret. Robin, de dochter van Marcia, krijgt bijvoorbeeld te maken met een hevige verliefdheid. De Woestijnvrouw daarentegen is enerzijds een kluizenaar, maar anderzijds ook iemand die haar liefde voor David met niemand wil delen. Ieder hoofdpersonage in Verdwaaltijd heeft op deze manier zijn eigen cirkel van vrienden en familie om zich heen. Hierdoor voelt het verhaal erg realistisch aan. Ja, je moet tijdens het lezen veel namen onthouden, maar ik had daar persoonlijk geen moeite mee.

De schrijfstijl leest erg prettig. De omschrijvingen van de locaties alsook de gedachten van de personages zijn haast poëtisch op papier gezet. Kathy Mathys maakt gebruik van vele perspectiefwisselingen om het verhaal spannend te maken. Op het moment dat er iets aan zit te komen wisselt het verhaal gauw naar een andere verteller. Daarnaast gebruikt ze het manuscript van David en zijn essay om het grotere geheel te breken. Hierdoor is David zelf geen echte verteller, maar is het zijn verhaal dat dit voor hem doet en je een kijkje in zijn ziel geeft. Tijdens het lezen keek ik uit naar de stukjes uit zijn manuscript, De kunst van het verdwalen, omdat ik wilde weten hoe de zoektocht naar Kay verder zou gaan. Op een toffe manier wordt fictie gemengd met de verhalen uit het dagelijks leven van de personages (eveneens fictie natuurlijk).

Dwalen en Verdwalen

In Verdwaaltijd werkt Mathys rond thema’s als obsessie, verdwalen en zoeken. Alle personages zijn zoekende: naar een verloren liefde, naar de nostalgie van het leven, naar de waarheid achter Davids proza, … Ondertussen willen de personages al dan eens verdwalen in hun eigen gedachten of in de straten of de bossen.

Hoeveel straten heeft een stad nodig om in te dwalen, hoeveel bomen een bos? En waar zit de grens tussen dwalen en verdwalen? Verhouden de twee zich tot elkaar zoals zwemmen tot verdrinken?

De opbouw van het verhaal mist hier en daar echter wat actie. Het taalgebruik is prachtig en de verschillende personages zijn mooi uitgewerkt. Toch rijst soms de vraag waar het verhaal eigenlijk naartoe gaat. De vermissing van Kay staat centraal, maar raakt nooit opgelost. Van de rest van de personages zien we eerder een glimp uit hun dagelijks leven.

Tegen het einde verrast de schrijfster enorm met een plotselinge wending in het verhaal. Deze situatie is triest en frustrerend tegelijkertijd. Verdwaaltijd is een onverwacht en mooi geschreven verhaal – mede door het wisselende perspectief kan het boek gezien worden als een fijne karakterstudie van het alledaagse leven, en de zoektocht naar de zin van het leven.

Verdwaaltijd vertelt het universele verhaal van de zoektocht naar de liefde in het leven van alledag.

Met dank aan de Hebban Leesclub voor het opsturen van een exemplaar!