Hoewel augustus een redelijk drukke maand voor mij was én ik niet langer dagelijks naar Brussel pendelde (en dus geen vast leesmoment meer had), heb ik in deze maand elf boeken gelezen. Kijk je mee naar mijn leesmaand?
Ontweten – Menno van der Veen
Ontweten is een verhaal over de recente Nederlandse geschiedenis en over schuld. Een interessante thematiek, maar voor mij persoonlijk lijkt het boek vooral te gaan over de eigenaardige relatie tussen Daav en Margot, met Vigée als het spreekwoordelijke derde wiel. Ontweten laat de lezer achter met prangende vragen: Is het beter om te vergeten? Of probeer je op die manier je verantwoordelijkheid te ontlopen? Mag je enkel aan jezelf denken door alleen in het nu te leven?
Mijn zusje, de seriemoordenaar – Oyinkan Braithwaite
Ik heb luidop gelachen om Mijn zusje, de seriemoordenaar. Ondanks het serieuze onderwerp – de bloedmooie Ayoola heeft al meerdere mannen vermoord en zuslief Korede mag steeds op komen draven om schoon te maken en het lijk te lagen verdwijnen – is het boek erg vlot en luchtig geschreven. Je vliegt er doorheen. Ik hield van de humor en van het personage Korede, die altijd maar moet opboksen tegen haar geweldige zus. De band tussen zussen wordt in de verhaal enorm getest. Ook de tic van Korede om altijd schoon te maken als ze wil nadenken, voelde realistisch in dit ietwat bizar aandoende verhaal. Het einde daarentegen is bitterzoet. Desalniettemin ben ik fan.
De indringer – Katherine Applegate
Mijn broer en zijn vrouw kwamen een weekendje naar Gent en brachten het tweede Animorphs boek mee om te herlezen. En dat was opnieuw een heerlijk nostalgisch avontuur. Deze keer lezen we het verhaal vanuit Rachel, die de morf van een kat aanneemt om Chapman te bespioneren. Maar dat gaat maar net goed.. Ik kan me voorstellen dat deze strijd tegen de Yeerks voor kinderen/jongeren behoorlijk eng kan zijn.
Het ijspaleis – Tarjei Vesaas
Na het prachtige De vogels had ik hoge verwachtingen voor Het ijspaleis. Helaas wist Tarjei Vesaas me met dit boek een stuk minder te raken. In een winterse setting maken we kennis met twee jonge meisjes: de terughoudende Unn (oftewel: het nieuwe meisje) en de levendige Siss. Na elkaar dagen vanaf een afstandje te observeren, komen de twee tot een afspraak. De meisjes brengen een avond met elkaar door, maar de dag erna verdwijnt Unn van de aardbodem. En wat er zich nu precies tussen de meisjes heeft afgespeeld? Dat blijft zelfs voor de lezer een geheim.
The Art of Being Normal – Lisa Williamson
Tussen alle Theater aan Zee drukte door, had ik nood aan iets luchtigs. En dat was The Art of Being Normal ondanks het serieuze onderwerp zeker. Ik las dit boek in één ruk uit! De schrijfstijl is gewoon zo fijn. Je leeft vanaf de eerste pagina enorm mee met David, die van jongs af aan één ding zeker weet: hij is een meisje. Maar hoe vertelt hij dit aan zijn ouders?
Ondertussen sluit David op school vriendschap met Leo, de nieuwe jongen met een badass reputatie. Er doen de wildste verhalen de ronde over de reden waarom hij van zijn oude school getrapt is. Beide jongens zijn af en toe behoorlijk eenzaam, dus het is prachtig om te lezen hoe ze langzaam maar zeker naar elkaar toegroeien. Het einde was niet helemaal naar mijn zin, maar buiten dat heb ik enorm genoten van The Art of Being Normal. Ik vond het een goedgeschreven en puur verhaal, over een onderwerp dat aandacht verdient. Een belangrijk boek.
Nachtroer – Charlotte van den Broeck
In augustus las ik ook de dichtbundel Nachtroer van Charlotte van den Broeck. Deze gedichten zijn geschreven om op een podium voorgedragen te worden. Wanneer Charlotte van den Broeck dit doet vind ik haar werk fantastisch. Zo lezend in dit boekje zijn de gedichten nog altijd goed, maar toch miste ik iets. Ik genoot het meest van de acht gedichten (onder de titel Acht) die Nachtroer openen. Verder waren ‘Dorst’, ‘Wrijfklank’ en ‘Daar’ favoriet.
De leesclub – Laura de Koning
In De leesclub erft Renske een oud landhuis van haar oudtante. Ze twijfelt of ze de erfenis wel wil aanvaarden, want ze houdt niet van verandering en heeft een prima leventje opgebouwd in Rotterdam. Maar dan bedenken haar leesclubvriendinnen een nieuwe bestemming voor het pand: een landhuis voor lezers en schrijvers. Een plek waar lezers elkaar kunnen ontmoeten en schrijvers zich kunnen terugtrekken om aan een nieuw boek te werken. Een prachtig idee waar de vier dames al snel de schouders onder zetten. Dit heerlijke feelgood verhaal is misschien lichtelijk voorspelbaar, maar het leesplezier is hoog. De leesclub is een boek om in één ruk uit te lezen, hopend dat het Literaire Landhuis ook in het echt zou bestaan.
Of iedereen gaat dood – Siel Verhanneman
Wat een prachtig boek. Een klein verhaal, puur en eerlijk. Over Lander, die zijn vader verloren is en al van kleins af aan aan een dwangstoornis lijdt. Als hij bepaalde handelingen niet uitvoert gaat iedereen dood. In eerste instantie leren we Lander kennen via zijn therapeute Saskia, pas later in het verhaal krijgt hij zijn eigen stem. Ik had een heel andere relatie tussen Saskia en Lander in mijn hoofd (en een heel andere wending van het verhaal), dus ik was meer dan aangenaam verrast. Een verhaal als dit las ik nog niet eerder. In Of iedereen gaat dood bedient Siel Verhanneman de lezer met de prachtigste metaforen, bijzonder mooie zinnen en een enorme dosis originaliteit. Aan het einde heb ik toch ook een beetje gehuild – maar dat is misschien niet gek bij een boek waarin de dood zo voelbaar is.
I Who Have Never Known Men – Jacqueline Harpman
In I Who Have Never Known Men zitten veertig vrouwen gevangen in een ondergrondse kelder, nauwlettend in het oog gehouden door een wisselende groep bewakers. De vrouwen hebben geen herinnering aan hoe ze daar zijn gekomen, geen idee van tijd, en alleen een vage herinnering aan hun leven daarvoor. Welke duistere ramp is aan hun opsluiting voorafgegaan? Ze kunnen enkel speculeren. I Who Have Never Known Men is echt een geweldig boek. De mysterieuze setting, de eenzaamheid van de vrouwen, het bijzondere hoofdpersonage – ik ben fan. Het is een boek waar je zonder al te veel voorkennis aan moet beginnen, dat maakt het verhaal des te specialer.
Vallen is als vliegen – Manon Uphoff
Voor een leesclub bij deBuren las ik Vallen is als vliegen, een indrukwekkend boek vooral in thematiek. Manon Uphoff schrijft op afschrikwekkende wijze over haar verleden. Het misbruik, maar tegelijkertijd ook de ‘goede’ herinneringen aan haar jeugd komen aan bod. Ik voelde me echt ongemakkelijk tijdens het lezen van al deze ellende. Maar: ik moet ook zeggen dat de schrijfstijl van Uphoff me niet altijd lag. De vele verwijzingen naar klassiekers, essays, popcultuur, muziek en andere werken vond ik soms wat too much – dit maakte het verhaal soms traag en moeilijk om te lezen. Soms lijkt het bijna alsof de auteur er van alles bij haalt omdat ze niet tot de kern van het verhaal wil of durft te komen. Wat natuurlijk begrijpelijk is met een onderwerk als seksueel misbruik (dat overigens nergens zo genoemd wordt in het boek). De symboliek van de Minotaurus is mooi gevonden, maar is niet altijd even toegankelijk. Bovendien lijkt het zwaartepunt van de roman in één enkel hoofdstuk te zitten. Desalniettemin vind ik het ontzettend belangrijk dat een dergelijke thematiek uit de taboesfeer wordt gehaald. Het is bovendien oneindig dapper van Manon Uphoff om op deze manier met haar eigen verleden af te rekenen. Voor durf, lef en belangrijkheid zou ik dit boek graag vijf sterren geven. Maar ik moet ook eerlijk zijn en de leeservaring was hier en daar echt een worsteling.
Zonder liefde – Stefan Brijs
Ik eindigde de maand met het lezen van Zonder liefde door Stefan Brijs. Het is een heel ander boek dan de boeken die ik tot nu toe van deze auteur gelezen heb, maar wow. Wat een herkenbaar en eerlijk verhaal over vriendschap en liefde. Prachtig geschreven. Het is alsof ik de personages persoonlijk heb leren kennen. Wat is Brijs toch een goede auteur!
