Anna: een hopeloze wereld zonder volwassenen

Niccolò Ammaniti schreef met Anna een somber verhaal waar je stil van wordt.  Alle volwassenen zijn gestorven aan De Rode Ziekte en de kinderen staan er alleen voor – zonder vers voedsel en elektriciteit. De dertienjarige Anna zorgt voor Astor, haar broertje van acht. Ondanks de uitzichtloze situatie geeft ze de moed nooit helemaal op. Met zijn uiterst beschrijvende en simplistische schrijfstijl weet Ammaniti je een gruwelijke toekomstvisie voor te schotelen, in de sfeer van The Road en Lord of the Flies. Enige diepgang ontbreekt – als lezer blijf je met veel vragen zitten. Tegelijkertijd is dit boek schrijnend in haar eenvoud.

[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=o5S_SRaePgM&width=600&height=420[/embedyt]

 

Een kind in de hoofdrol

Met boeken als Ik ben niet bang en Ik en jij wist Niccolò Ammaniti mijn hart te stelen. Zijn mooie maar simplistische schrijfstijl in combinatie met de heldere kindse observaties van de hoofdpersonages maakten beide boeken in mijn ogen tot een groot succes. Toen ik ontdekte dat er opnieuw een boek van zijn hand verscheen was mijn interesse gewekt, zeker toen ik hoorde dat het om een post-apocalyptisch verhaal ging. Als Science Fiction fan ben ik gek op verhalen over een wereld in chaos.

Ook in Anna speelt een kind de hoofdrol. Anna (13) neemt de zorg voor haar achtjarige broertje Astor op zich in een wereld zonder volwassenen. Hoewel Anna zich soms wat naïef gedraagt – een kind eigen lijkt me – vind ik haar desondanks heel volwassen voor haar leeftijd. Het taalgebruik is af en toe zelfs té volwassen voor een meisje van dertien, maar dat zal ik maar aan de verhardende omstandigheden van een samenleving zonder hoop wijten. Door deze situatie wordt Anna immers gedwongen om als een volwassene te denken.

Poëtisch verhaal, dat enige diepgang ontbreekt

De schrijfstijl is mooi en poëtisch. Ammaniti weet de angstaanjagende wereld tot in de kleinste details te beschrijven. Als lezer zie je het Sicilië zonder volwassenen al heel snel voor je. Flashbacks geven extra informatie over personages, bijvoorbeeld de hond Knuffel of het jongetje Pietro, en vertellen hoe De Rode Ziekte verspreid is geraakt. Hoewel deze flashbacks ons van extra informatie voorzien, bleef ik toch een beetje op mijn honger zitten. Stiekem had ik nóg meer willen weten over de uitbraak van het Virus. Na het uitlezen van dit boek blijf je dan ook met veel vragen achter.

Anna is schrijnend in haar eenvoud.