De leesclub aan het einde van de wereld: een herkenbare leeservaring in de Australische outback

Sophie Green neemt ons in De leesclub aan het einde van de wereld mee naar de Australische outback. Het is 1978. In die tijd bestaan er nog geen mobiele telefoons of internet. Het leven op de uitgestrekte boerderijen is hard en geïsoleerd. Als Sybil ziet hoe haar schoondochter Kate worstelt met de eenzaamheid, smeedt ze samen met haar oudste vriendin Rita een plan: een leesclub. Twee keer per jaar overbruggen vijf vrouwen de immense afstanden die hen scheiden om samen een boek te bespreken. Daarmee ontstaan vriendschappen die hun levens zullen veranderen. Deze feelgoodroman heeft een hoog herkenbaarheidsgehalte en maakt de lezer aan het lachen en aan het huilen. Een heerlijke verhaal dat het dagelijks leven met al haar hoogte- en dieptepunten weerspiegelt.

Vriendschap tussen vijf vrouwen

Mijn aandacht werd getrokken door het woord ‘leesclub’ in de titel. Toch leek het verhaal in eerste instantie niet helemaal iets voor mij: een feelgood verhaal dat zich afspeelt in de jaren ’70 in Australië? Toch kreeg ik de titel niet uit mijn hoofd. Ik besloot een stapje uit mijn comfortzone te doen en het verhaal een kans te geven. Dat was absoluut de juiste beslissing, en niet alleen door de fantastische verwijzingen naar boeken en de liefde voor literatuur.

Gek is dat toch,’ zei ze toen, ‘dat we van boeken meer leren dan van ons eigen leven.’

In De leesclub aan het einde van de wereld vertellen vijf heel verschillende personages om de beurt het verhaal. Door het wisselende perspectief leer je alle vrouwen even goed kennen. Natuurlijk had ik mijn favoriet (Rita), maar gedurende het verhaal wisten alle vijf de vrouwen me te raken. En in ieder van hen herkende ik wel iets van mezelf.

Sybil, Kate, Rita, Della en Sallyanne

Sybil woont met haar man Joe, hun zoon Ben en schoondochter Kate op Fairvale. Een groot opgezet boerenbedrijf. Haar oudste zoon Lachlan is met de noorderzon vertrokken en laat niets meer van zich horen. Toch houdt Sybil de moed erin.

Ondertussen probeert de Britse Kate te acclimatiseren aan het leven in Australië. Ze heeft haar hele leven achter zich gelaten in Engeland om te trouwen met Ben. Ze moet niet alleen wennen aan het stoffige Australische landschap, maar ook aan het wonen bij haar schoonfamilie. Haar grootste droom is om een gezinnetje te stichten, maar zwanger worden lijkt voorlopig niet te lukken.

Het derde lid van de leesclub is Rita, de beste vriendin van Sybil. Ze werkt als verpleegkundige bij de Flying Docters en is een pittige tante. Type stoere vrouw, met een heel klein hartje.

Ze haalde haar schouders op. Als ze nu niet damesachtig was, zou ze dat ook nooit worden.

De Amerikaanse Della, die als veedrijver op een naburige boerderij werkt, en Sallyanne, gevangen in een liefdeloos huwelijk die in het stadje ‘verderop’ – ruim een uur rijden – woont, maken de groep compleet.

Van vriendschap naar familie

Langzaam worden de vrouwen vriendinnen, misschien zelfs familie. Ik had niet verwacht dat dit boek me zo zou raken, maar ik leefde ontzettend mee met de personages. Bovendien herkende ik de manier waarop ze voor zichzelf een surrogaatfamilie creëren, bijvoorbeeld omdat familie ver weg woont.

Kate was van ver gekomen om hier te zijn, met Ben. Op sommige dagen voelde ze dat heel sterk. Soms deed haar lichaam zo’n pijn van de moeite die het haar kostte om te wonen in dit vreemde land dat zo ver afstond van alles wat ze had gekend, dat ze in het begin bijna had gedacht dat ze niet alleen op een ander halfrond, maar op een andere planeet terecht was gekomen.

Ook ik ben, net als Kate, naar een ander land verhuisd. Het landschap van Nederland en België verschilt een stuk minder van elkaar en ook de afstand is veel kleiner, maar toch herkende ik me in haar situatie. Hoe bouw je je leven helemaal van nul opnieuw op? En welke mensen kun je toelaten in je surrogaatfamilie?

Nat en droog

Het landschap speelt een grote rol in het verhaal. In het noordelijke deel van Australië wordt het leven bepaald door twee seizoenen: de maanden waarin het regent en de maanden waarin de droogte heerst.

Het verhaal omspant verschillende jaren. Het boek is opgedeeld per jaar – en aan het begin van ieder nieuw jaar worden de belangrijkste gebeurtenissen van dat jaar gegeven. Zo weet je perfect welke thema’s belangrijke gespreksonderwerpen vormden in dat jaar en kom je direct in de juiste sfeer.

‘Het voordeel van boeken is, dat je kunt delen in de ervaringen van een heleboel mensen,’ zei ze langzaam. ‘Ze geven ons meer keuzemogelijkheden, meer manieren om te leven, dan we op eigen kracht zouden kunnen verzinnen.’

Ondanks de setting in de Australische outback, zorgt De leesclub aan het einde van de wereld voor een herkenbare leeservaring. Het leven van vijf vrouwen wordt bijzonder mooi in beeld gebracht met al haar hoogte- en dieptepunten.

Met dank aan VBK Uitgevers voor het opsturen van een recensie-exemplaar!