Een jihad van liefde: het leven voor en na 22 maart

Mohamed El Bachiri is een Marokkaanse Belg, moslim en Molenbekenaar. Hij is ook de man van Loubna Lafquiri, zijn grote liefde en moeder van zijn kinderen, die op 22 maart 2016 bij de aanslagen in Brussel om het leven is gekomen. In Een jihad van liefde – opgetekend door David Van Reybrouck – vertelt Mohamed over zijn jeugd in Molenbeek, de liefde voor zijn vrouw en zijn leven na de aanslagen. Als eerbetoon aan zijn vrouw buigt Mohamed het leed dat hem is aangedaan op moedige en veerkrachtige wijze om in een boodschap van liefde en medemenselijkheid, waarbij hij westerse moslims oproept tot een meer humanistische benadering van de islam. Een klein boekje met een grootste impact.

Een oproep tot liefde

Na de aanslagen van 22 maart raakte Mohamed El Bachiri heel wat harten met zijn nobele woorden in het tv-programma De Afspraak. Hij riep niet op tot haat jegens de terroristen, om aanslagen te plegen of een oorlog te ontketenen. Nee, hij riep op tot liefde.

In Een jihad van liefde krijg je een dieper inkijkje in het leven van Mohamed. Hoe was het om op te groeien in Molenbeek? Waarom wist Loubna zijn hart te stelen? En hoe veranderde zijn leven na de aanslagen? Op deze en meer vragen geeft dit boekje antwoord. Tegelijkertijd deelt de auteur ook zijn kijk op thema’s als de liefde, de islam en globalisering. Een jihad van liefde is absoluut een boek dat je leven verrijkt. Vanaf de eerste pagina zat ik met tranen in mijn ogen dit boekje te lezen. David Van Reybrouck heeft het verhaal van El Bachiri zo poëtisch opgetekend, zo ruw en zo echt – ik heb gedurende het lezen meerdere keren gehuild. Een jihad van liefde bundelt verschillende emoties. Naast verdriet, komen ook liefde en onbegrip uitgebreid aan bod.

De kinderen praten voortdurend over hun mama. In hun glimlach vind ik nog kracht en betekenis. Maar de uitdaging is ze te vertellen dat de wereld mooi is, dat de mensen goed zijn, ondanks wat ons is overkomen. Ik moet stoïcijns blijven om door te kunnen gaan. Als ik instort, is het voorbij.

Het leven voor en na 22 maart

Voor de aanslagen in Brussel had Mohamed El Bachiri het prima voor elkaar. Hij was gelukkig met de liefde van zijn leven en samen hadden ze drie gezonde kinderen. Hij werkte als metrobestuurder en ook Loubna had een fijne job. Op 22 maart kwam er een einde aan zijn geluk. Loubna was één van de slachtoffers van de aanslagen. De kinderen waren te jong om precies te begrijpen wat er gebeurd was met hun moeder.

Ik heb de kinderen gezegd dat mama in de hemel was, dat slechte mensen een bom in de metro hadden gelegd, dat God haar wilde beschermen en haar daarom had meegenomen naar de hemel.

Ze vinden het leven maar niks. Een mama die dag zegt, een kus geeft en naar haar werk gaat, en dan ineens: geen mama meer. Ze snappen er helemaal niks van. Ze hebben mama in de krant zien staan.

Wat me erg aangreep in Een jihad van liefde is de positieve manier waarop El Bachiri in het leven blijft staan. Ook al heeft hij verdriet en ook al krijgt hij weinig hulp vanuit officiële instanties, voor zijn kinderen is hij nog altijd de beste papa die er is. Hij leert hen bovendien geen haat te voelen jegens de aanslagplegers.

‘We zijn allemaal broeders,’ zeg ik.
‘Is iemand die zoiets doet ook een broeder?’
‘Ja, dat is ook een broeder, maar een broeder die een verkeerd pad heeft gekozen. Als mens blijft hij je broeder, ook al heeft hij het allerergste gedaan.’

Ze zijn kwaad, ze willen wraak. Ik zeg: ‘Als je iemand doodt of met geweld reageert, dan maak je dezelfde fout als hij. Dan verlaag je je tot zijn niveau. Jullie zijn beter dan dat.’

Een jihad van liefde is een klein boekje dat een grootse indruk achterlaat. Mohamed El Bachiri beschrijft het verlies van zijn vrouw tijdens de aanslagen van 22 maart in Brussel, maar geeft ook inzicht in zijn beleving van de islam en de liefde. Hij roept niet op tot wraak, oorlogen of haat – hij roept op tot liefde en wederzijds respect.