Het boek van de maan: alles over onze naaste buur

Het boek van de maan. Alles over onze naaste buur is een behapbaar non-fictie boek over de maan. Schrijfster Maggie Aderin-Pocock is een echte maangek en haar persoonlijke anekdotes en enthousiasme maken dit boek heel fijn om te lezen. Ze weet technische informatie te doseren en op een allesbehalve droge manier te omschrijven. Ook vond ik het erg tof dat er veel aandacht is voor vrouwelijke wetenschappers, poëten, .. Sowieso is het hoofdstuk over de maan in onze popcultuur erg tof. Aderin-Pocock laat je de band tussen de aarde en de maan ontdekken, in heden verleden en toekomst. Toegankelijk geschreven en in een hele fijne vormgeving.

De aantrekkingskracht van de maan

De maan heeft de mens altijd aangetrokken. Die aantrekkingskracht mag zelfs vrij letterlijk genomen worden: de maan bepaalt de getijden, de lengte van de dag en het wisselen van de seizoenen. Op deze manier heeft de maan een hoofdrol in het verhaal van onze planeet. Hierbij draait zij zo langzaam om haar eigen as dat we vanaf de aarde altijd dezelfde kant zien.

In Het boek van de maan neemt maanexpert Maggie Aderin-Pocock lezers mee op een reis door het verleden, het heden en de toekomst van de maan. Ze vertelt wat de maan eigenlijk is, hoe die is ontstaan en hoe het precies zit met de maancyclus. Maar ze heeft ook aandacht voor hoe verschillende culturen door de eeuwen heen naar de maan hebben gekeken, erover hebben nagedacht, gedicht en gefantaseerd. Vijftig jaar geleden zette de eerste mens voet op de maan. Op basis van de laatste wetenschap brengt Aderin-Pocock in kaart wat de toekomst zal brengen: gaan we terug naar de maan of zal zij zelfs een lanceerplatform worden voor verdere reizen?

De schrijfster, de maangek en de wetenschapster

Een jaar na de geboorte van Maggie Aderin-Pocock landde de mens voor het eerst op de maan. Alle aandacht ging naar Neil Armstrong en Buzz Aldrin, maar in Het boek van de maan brengt Aderin-Pocock juist een ode aan Michael Collins. Hij bleef in het ruimteschip, terwijl de andere twee voor de ogen van de complete mensheid een sprong in het diepe maakten. Niet alleen deze ruimtereis was van invloed op Aderin-Pococks liefde voor de maan. Ze is – ondanks haar dyslexie – ook gek op Science Fiction verhalen, houdt van Star Trek (“Ik wilde Spock zijn: logisch denkend, emotieloos en een kei in wetenschap”) en kijkt graag naar informatieve programma’s over de maan en andere planeten, zoals The Sky At Night.

Ik groeide als zwart kind op in het Londen van de jaren zeventig, maar ik voelde me niet echt Brits. De kleur van mijn huid leek soms een hindernis te zijn voor mijn medeleerlingen, die vaak tegen mij zeiden dat ik maar terug moest gaan naar de plek waar ik vandaan kwam – maar daar stond tegenover dat mijn familie me vaak een verdwaalde Nigeriaanse noemde, omdat ik nooit in het land was geweest en de taal niet sprak. Wanneer ik door de o zo handige ‘terugblikspectroscoop’ kijk, besef ik nu dat de ruimte zo’n aantrekkingskracht op me had omdat nationale grenzen erdoor werden opgelost. Vanuit de ruimte zijn we allemaal één.

Ook het feit dat we vanuit de ruimte allemaal één zijn, zorgt bij Maggie Aderin-Pocock voor haar liefde voor ons ruimtestelsel. Net als ik heeft ze bovendien de droom om ooit door de ruimte te reizen.

Ik koester nog steeds de wens om door de ruimte te reizen en te zien wat Michael Collins zag, maar ik geloof dat we allemáál naar de maan en de ruimte moeten kijken om een idee te krijgen wat er van ons zou kunnen worden als we onze vooringenomen grenzen terzijde schuiven en als één volk gaan leven, het menselijk ras.

Ook dochters kunnen helden zijn

In Het boek van de maan combineert de schrijfster wetenschappelijke feiten met haar persoonlijke verhaal. Stiekem vond ik deze anekdotes (ze is dyslectisch, heeft een liefde voor Science Fiction en pöezie, …) bijna leuker dan de inhoudelijke kant. De persoonlijke noot zorgt voor lucht in het verhaal en het is leuk om de auteur te leren kennen. Ik zou heel graag nog veel meer te weten komen over Maggie Aderin-Pocock. Ook haar schrijfstijl leest ontzettend prettig.

Ik vind dat de oudheid niet bepaald aardig is geweest voor vrouwen, dus dat ik er drie opneem in mijn eerbetoon aan de maanpoëzie is een feestje.

Bovendien vond ik het heel fijn dat er in dit boek veel aandacht is voor vrouwelijke wetenschappers, dichters, .. Aderin-Pocock is zelfs een vrouwelijke wetenschapper in een mannenwereld en weet dus hoe belangrijk het is om ook de stem van de vrouw te laten horen (“Ook dochters kunnen helden zijn.”). Daarnaast verbindt ze haar dagelijkse strijd tegen racisme met het thema van de ruimte.

Verleden, heden en toekomst

Mijn favoriete hoofdstuk was ‘De maan in het verleden: de maan in onze cultuur’. Ik vond de opbouw erg tof: vijf mensen, vijf plaatsen, vijf gebruiksvoorwerpen, vijf gedichten, vijf sprookjes en sciencefictionverhalen en vijf kunstwerken tonen de rol van de maan in onze cultuur.

Daarnaast vond ik het overzicht van de maanmissies toen en nu heel erg interessant. Het is nog maar vijftig jaar geleden dat de mens voor het eerst voet zette op de maan. Hoewel de maangekte een beetje leek weg te ebben nadat het Apollo-programma stopte in 1972, is de laatste jaren toch opnieuw wetenschappelijke aandacht voor de maan. Vooral China is druk bezig met maanmissies, maar ondertussen ontstaan er ook steeds meer particuliere initiatieven.

In het laatste hoofdstuk van Het boek van de maan kijkt Aderin-Pocock dan ook naar de toekomst. Wat gaat er gebeuren met de maan? Zo wel op wetenschappelijk vlak als commercieel gezien. Een interessant gedachte-experiment: wonen wij over een aantal jaar dan echt op de maan? Of gaan we naar de maan op vakantie? Het zou zomaar kunnen.

Het boek van de maan is een toffe introductie tot de maan. Een behapbaar non-fictie boek met een persoonlijke noot.

Met dank aan De Club van Echte Lezers voor een leesexemplaar!