Mijn zusje, de seriemoordenaar: bizar grappig moordverhaal

Ayoola, het zusje van Korede, is het favoriete kind van hun moeder. Ze is bloedmooi, neemt het leven niet al te serieus en ze is een seriemoordenaar. Geen enkele man overleeft een relatie met haar. Zussen ben je echter voor het leven, dus Korede helpt haar keer op keer om de moorden te verdoezelen. Ik heb luidop gelachen om Mijn zusje, de seriemoordenaar. Ondanks het heftige thema leest dit debuut van Oyinkan Braithwaite erg vlot. De band tussen twee zussen wordt danig op de proef gesteld in dit realistische en tegelijkertijd bizarre verhaal. Een aanrader.

Hoe verberg je een lijk?

De bloedmooie Ayoola heeft al meerdere mannen vermoord. Zuslief Korede, ook wel het lelijke eendje van de familie, mag steeds op komen draven om schoon te maken en het lijk te laten verdwijnen. Niet bepaald een typische relatie tussen twee zussen. Wanneer de knappe arts in het ziekenhuis waar Korede werkt – op wie ze heimelijk verliefd is – ook voor Ayoola’s charmes bezwijkt, komt Korede voor een gruwelijk dilemma te staan. Kiest ze voor haar zusje, of voor zichzelf?

Ik weet niet precies op welk moment ik me realiseerde dat Ayoola mooi was en ik… niet. Maar wat ik wel weet is dat ik me al ver voor die tijd bewust was van mijn tekortkomingen.

Tijdens het lezen van Mijn zusje, de seriemoordenaar moest ik meerdere keren luidop lachen. Dit debuut van Oyinkan Braithwaite is erg vlot en luchtig geschreven. Je vliegt er doorheen, mede door de korte hoofdstukken en de simpele zinnen. Ik hield bovendien van de humor in het verhaal. Op een droge manier worden heel heftige en bloederige situaties beschreven, waardoor het verhaal algauw een humoristisch tintje krijgt.

Mijn telefoon licht op en ik werp er een snelle blik op. Ayoola. Het is de derde keer dat ze belt, maar ik heb geen zin om met haar te praten. Misschien probeert ze contact te zoeken omdat ze nog een man vroegtijdig het graf in heeft geholpen, of misschien wil ze vragen of ik onderweg naar huis eieren kan kopen. Ik neem hoe dan ook niet op.

Daarnaast was ik al snel fan van het personage Korede, die altijd maar moet opboksen tegen haar geweldige zus. Enerzijds loopt ze over van liefde voor Ayoola, maar tegelijkertijd snapt ze niet hoe deze zo lichtvoetig met het moorden om kan gaan. Niet lang nadat ze een man heeft vermoord staat ze bijvoorbeeld weer te dansen in haar kamer, is ze druk op social media en begint ze met een nieuw slachtoffer te flirten. Alsof ze zich van geen kwaad bewust is.

Liever jaloers dan moordlustig

De band tussen zussen wordt enorm getest in Mijn zusje, de seriemoordenaar. Wat doe je als je – moordlustige – zus er met de man van je dromen vandoor gaat? Niet alleen is het pijnlijk voor Korede om te zien hoe haar droomman Tade haar zusje boven haar verkiest, ze is ook nog eens bang dat dit hem zijn leven zal kosten. Het lijkt alsof haar leven na de eerste date van Ayoola en de arts in een stroomversnelling terechtkomt. Kan ze zich staande houden, terwijl ze ondertussen ook vecht met haar eigen morele dilemma’s en haar onzekerheid?

Het lijkt of liefde alleen voor mooie mensen is weggelegd.

Juist haar onzekerheden en haar jaloezie, maken van Korede een realistisch personage. Ze is imperfect, net als wij allemaal. Ook haar tic om schoon te maken als ze wil nadenken, voelde realistisch in dit ietwat bizar aandoende verhaal.

Toch draait Mijn zusje, de seriemoordenaar niet enkel om de zussen en het verdoezelen van lijken. Tussen de regels door geeft Braithwaite kritiek op de Nigeriaanse samenleving. Denk bijvoorbeeld aan de corruptie van de politie, uithuwelijking en onderdrukking van vrouwen. Het lukt de schrijfster om het verhaal luchtig te houden, maar tegelijkertijd een aantal venijnige steken uit te delen aan de patriarchale maatschappij. Het einde van het verhaal daarentegen is bitterzoet.

Mijn zusje, de seriemoordenaar is een boek zoals ik nog nooit eerder heb gelezen. Op luchtige wijze vertelt Korede over haar perfecte zusje, die er naast haar bloedmooie uiterlijk en actieve social media accounts een wel heel vreemde hobby op na houdt: het vermoorden van haar vriendjes. En het is Korede die steeds mag opdraven om de lijken te laten verdwijnen. Een humoristisch debuut over de onbreekbare band tussen zussen.