De witte kamer: een meeslepend moordonderzoek

Een wandelaar vindt een uitgemergeld lichaam met het cijfer 5 in zijn buik gekerfd. Rechercheur Léon Coeur, hoewel geschorst vanwege een schietincident, is direct gefascineerd en probeert de moord op te lossen samen met zijn nichtje Hanna die criminologie studeert. De witte kamer leest als een spannende aflevering van Flikken Maastricht. Samantha Stroombergen heeft een meeslepende thriller geschreven, die naast een aantal kleine ongeloofwaardige elementen goed in elkaar zit en lekker weg leest. Een meer dan prima debuut.

We denken allemaal graag dat we helden zullen zijn als ons iets slechts overkomt. De waarheid is dat de meesten van ons dat niet zijn.

Een lijk, een marteling en een terroristische aanslag

In een park in Leiden doet een wandelaar een schokkende vondst. Hij vindt een uitgemergeld lichaam met het cijfer 5 in zijn buik gekerfd. Rechercheur Léon Coeur is direct gefascineerd. Het slachtoffer was journalist bij een bekend opinietijdschrift, verdween enkele maanden daarvoor en liet een afscheidsbriefje achter. Léon ziet deze moordzaak als zijn kans om te bewijzen dat zijn team hem nodig heeft, nadat een schietincident hem op non-actief heeft geplaatst. Hij besluit de hulp in te roepen van zijn nichtje Hanna, die criminologie studeert.

Al snel blijkt dat de journalist onderworpen is aan een wrede Midden-Oosterse marteltechniek: opsluiting in een volledig witte kamer. Léon en Hanna vermoeden dat hij te veel wist over de recente terroristische aanslag in Amsterdam. Was hij een complot op het spoor? Zou het kunnen dat de werkelijke dader van de aanslag niet de vluchteling was die samen met de bom tot ontploffing kwam? Stukje bij beetje komen Léon en Hanna dichter bij de angstaanjagende waarheid.

Buiten de lijntjes

Het plot van De witte kamer zit goed in elkaar. Het boek was verslavend om te lezen. Eens ik begonnen was, wilde ik niet meer stoppen (en dat zegt veel omdat ik helemaal niet graag thrillers / detectives lees). De witte kamer leest als een aflevering van Flikken Maastricht, een programma waar ik groot fan van ben. Rechercheur Léon Coeur is ook wel een beetje zoals rechercheur Wolfs; hij kleurt graag buiten de lijntjes. Léon is namelijk geschorst van zijn werk als rechercheur, maar als er een spannende moordzaak op zijn pad komt doet hij er alles aan om deze op te lossen. Zelfs als hij de rechercheurs die op de zaak staan hierbij voor de voeten loopt. En hij roept ook nog eens de hulp in van zijn nichtje, studente criminologie.

De personages zijn goed uitgewerkt, al moet ik eerlijk toegeven dat ik het levensverhaal van Hanna soms wel een beetje te veel van het goede vond. Wat zij allemaal heeft meegemaakt – een dode beste vriendin, ternauwernood ontsnapt aan ontvoerders, voorgoed moeten leven met een verminkt been, een depressie, heftige migraine-aanvallen – en dan zijn we nog maar aan het begin van het boek. Gedurende het verhaal maakt ze ook nog van alles mee. Ik vond het soms iets te ongeloofwaardig. Ook waren de beslissingen van Hanna soms wat naïef, zeker voor iemand die criminologie studeert. Maar dat heeft ze misschien van haar oom, die rustig zonder dekking een gebouw in wandelt waar zich misschien wel een moordenaar schuil houdt.. De band tussen Hanna en Leon vond ik wel erg mooi! Prachtig om te zien hoeveel ze om elkaar geven en hoe hij eigenlijk een vaderfiguur voor haar is.

Aan het einde van De witte kamer komt de conclusie opeens heel snel. Te snel als je het mij vraagt. De dader(s) waren voor mij redelijk onverwacht – de ene iets meer dan de ander – maar de afwikkeling had met meer aandacht beschreven mogen worden. Opeens was het boek uit. Dat kwam veel sneller dan verwacht. En eerlijk gezegd had ik graag nog even verder gelezen.

De witte kamer is een meeslepende thriller waarin een rechercheur en diens nichtje een moordzaak proberen op te lossen. De personages schrikken voor niets terug en nemen het niet te nauw met de regeltjes, wat ze een menselijk karakter geeft. Bovendien is hun onderlinge band prachtig om over te lezen. Hoewel de conclusie me iets te snel ging, heb ik – als niet-thriller liefhebber – genoten van dit knappe debuut van Samantha Stroombergen.

Ik las dit boek als lid van de lezersjury voor de Hebban Debuutprijs 2019.
Met dank aan Hebban voor het verschaffen van een leesexemplaar.