Een man die Ove heet: een geplette brievenbus, een Saab en een zwerfkat

De negenenvijftig jarige Ove wordt vaak ‘de bittere buurman’ genoemd. Maar Ove is niet bitter, hij gromt alleen een beetje, en hij heeft inderdaad niet steevast een glimlach op zijn gezicht. Als hij het ergens niet mee eens is, dan zegt hij dat. Elke ochtend loopt Ove een inspectierondje in zijn buurt. Hij verzet fietsen, controleert de inhoud van afvalbakken en kijkt of iedereen zich aan de regels houdt. Maar achter deze façade van een brompot schuilt een verdrietig verhaal. Een man die Ove heet is een boek dat je doet lachen en doet huilen: een absoluut feelgood verhaal, waarin het verdriet van het leven op een mooie manier verwoord wordt zonder overdreven dramatisch te zijn.

Een man die Ove heet rijdt alleen in een Saab

Het belangrijkste wat je moet weten over Ove is dat hij een Saab rijdt. Hij beoordeelt andere mensen naar gelang het merk auto dat ze rijden – en hun loyaliteit naar dat merk toe. Een heel leven Volvo rijden is nog tot daar en toe, maar plots overstappen op BMW is heiligschennis. Waar anderen mensen beoordelen op bijvoorbeeld de voetbalclub die ze supporteren, is de auto waarin iemand rijdt voor Ove het belangrijkste ijkpunt. Dergelijke verwijzingen zitten doorheen het complete verhaal verweven, wat het toch wel droevige verhaal luchtig en speels houdt, evenals de hoofdstuktitels die keer op keer beginnen met Een man die Ove heet.

Een man die Ove heet schroeft een haak in het plafond

Na de dood van zijn vrouw Sonja heeft Ove nog maar weinig zin in het leven. De belangrijkste vraag die door zijn hoofd speelt is: hoe zie ik Sonja zo snel mogelijk weer terug? Hoewel de thematiek van Een man die Ove heet behoorlijk zwaar is, weet Fredrik Bacman emoties te doseren en af te wisselen. Tijdens het lezen heb ik zowel hardop gelachen als gehuild. De flashbacks geven bovendien een interessante karakterstudie van Ove. Als je leest wat hij allemaal heeft meegemaakt is het niet verrassend dat hij zo bitter is geworden. Het enige puntje van kritiek dat ik hierbij heb is het feit dat, als je het boek leest, het lijkt alsof Ove minstens 65-plus is, misschien zelfs boven de 70. Maar volgens de achterflap is Ove slechts 59. Voor die leeftijd vind ik dat hij zich wel heel oud gedraagd.

Wanneer Ove op een dag uit het raam kijkt ziet hij een buitenlandse vrouw van een jaar of dertig woest gebaren naar ‘een veel te lange blonde kluns’ die een auto met aanhanger achteruit probeert te rijden. De pas gearriveerde nieuwe overburen pletten per ongeluk zijn brievenbus. Ove gaat brullend en met gebalde vuisten naar buiten met de vraag waar ze mee bezig denken te zijn. “Dat zou ik ook wel eens willen weten!” brult de vrouw terug en zo start – heel langzaam en met kleine stapjes – een vriendschap tussen Ove en Parvaneh en haar gezin. Wat is deze zwangere overbuurvrouw een heerlijk personage. Ze laat zich niet afschrikken door Ove’s gebrom. Ze durft tegen hem in te gaan en maakt hem deelgenoot van haar gezin. De manier waarop de personages elkaar steeds beter leren kennen voelt realistisch en ontroerend. Het is fijn om te zien dat een eenzame, wat oudere man ook nieuwe contacten kan leggen en nieuwe vrienden kan maken. De personages zijn heerlijk realistisch en herkenbaar.

Een man die Ove heet en een kat die al stuk was

Dit boek van Fredrik Backman is een ode aan de vriendschap. Vriendschap tussen mensen die elkaar toevallig op straat tegen komen, tussen buren en tussen mens en dier. Op een dag ontdekt Ove tijdens zijn inspectieronde in de wijk een toegetakelde zwerfkat. Hij probeert het beest weg te jagen, maar de kat lijkt als vanzelf een plekje te nestelen in zijn leven – zeker wanneer Parvaneh zich er eenmaal mee bemoeit heeft. Hoewel het plot van Een man die Ove heet hier en daar te voorspellen is, heeft dat me nergens gestoord. Het gaat in dit boek niet om actie maar om de ontwikkeling van de personages en hun onderlinge relaties. Prachtig en hilarisch tegelijkertijd.

Hardop gniffelen en tranen over de wangen: Ove krijgt een plekje in je hart.