Er is een band die Rapemachine heet: feministische poëzie over het einde van de wereld

Er is een band die Rapemachine heet is een bijzonder sterk poëziedebuut met een feministische inslag. Met gedichten over de apocalyps en gedichten over (seksueel) geweld. Levina van Winden schrijft over achterblijven na een verbroken relatie, maar ook over verliefd worden. Over mannen die mannen haten en over hoe een einde te maken aan de ‘imperialist white supremacist capitalist patriarchy’. Ze schrijft over een wereld waarin een band met een naam als Rapemachine kan bestaan – en dat is natuurlijk al prachtig een statement op zich.

als iemand me onverwachts vraagt hoe het gaat
ben ik zelf ook wel benieuwd

Hoe de wereld eruitzag toen alles nog intact was

Er is een band die Rapemachine heet bestaat uit drie delen en een intermezzo. Dit intermezzo vond ik zo ontzettend prachtig – deze poëzieverzameling sprak me het meeste aan van de hele bundel. Met korte en krachtige zinnen beschrijft Van Winden in deze intermezzo een ontmoeting tussen twee mensen. Gaat het een pornofilm worden? Of is het eerder een aanranding of verkrachting? De ik-persoon spreekt “ik ben tenminste niet frigide”.

De eerste krasjes doen het meeste pijn

Seks en seksualiteit zijn onderwerpen die meerdere keren intrede maken in Er is een band die Rapemachine heet. Hierbij gaat de auteur niet voorbij aan het gevaar van seksueel geweld dat voor veel vrouwen om de hoek ligt. Een gevaar dat de angst om ’s avonds alleen over straat te gaan voedt. Een gevaar waar ook mannen slachtoffer van worden – al wordt dat in onze maatschappij maar al te vaak vergeten.

hoeveel huilende mannen ik wel niet van de vloer moest vegen
omdat ze mannen zijn en mannen haten

Het einde van de wereld gaat niet over één nacht vuur.

Levina van Winden heeft een zeer toegankelijke schrijfstijl. De situaties in haar gedichten zijn behoorlijk herkenbaar en passen prima in ons tijdsbeeld van klimaatmarsen en #metoo. In het tijdsbeeld van opnieuw ontluikend feminisme en de strijd tegen seksueel geweld. Desalniettemin heeft haar poëzie een diepere laag. Er is een band die Rapemachine heet is een protest. Een zoektocht naar het vrouwelijke ik. Een vertelling over een wereld zonder toekomst.

‘Wat denk jij, lief, wachten we op de apocalyps
of breken we de wereld nu al af?’

De dichter is niet bang om tegen heilige huisjes aan te schoppen. Maar al te graag zou Van Winden het patriarchaat ontmantelen. Wat overigens niet betekent dat ze niet meer in de liefde of het huwelijk geloofd.

& zou je dat nou wel doen hoe lang kennen jullie elkaar nou eigenlijk gaat hij
dan zijn huur ook meteen al opzeggen is dat niet een beetje onverstandig &
het huwelijk is een patriarchaal construct dat de vrouw tot parasiet maakt
een complete afhankelijke & leuk dat je verliefd bent maar waarom dan
meteen maar trouwen vraagteken

Er is een band die Rapemachine heet is een bijzonder debuut. Levina van Winden weet op beeldende wijze onze tijdsgeest vast te leggen. Van gebruikte condooms als de ultieme stillevens tot het verschil tussen een spaarlamp en een halogeenlamp: deze dichter brengt de meest creatieve metaforen tot leven. Toch blijven haar gedichten toegankelijk en herkenbaar, al gaan ze gepaard met een bijtende ondertoon. Van Winden lijkt een boodschap uit te dragen: we moeten beter omgaan met elkaar en onze wereld, voordat het te laat is.

Met dank aan VBK Uitgevers voor het recensie-exemplaar.