De man die niet begraven wilde worden: verhaal van een Nieuwe Belg

Moncif is een eeuwige twijfelaar. Een leven lang fietste hij om de belangrijke vragen heen. In De man die niet begraven wilde worden toont Rachida Lamrabet genadeloos de gevolgen van zijn onwil om keuzes te maken. Een vlot geschreven roman over traditie, religie en zeden met een nieuwe Belg in de hoofdrol. Over de strijd tussen Belg of Marokkaan zijn en over de universele waarden die ons binden. Want het verschil tussen Belg en Marokkaan is relatief.

Terugkeren naar de normaliteit

Halverwege zijn leven wil Moncif maar één ding: terugkeren naar de normaliteit. Naar een leven met vrouw, kinderen, familie, in een stad die hij als de zijne kan en mag beschouwen. Voor iemand die altijd zijn eigen koers voer, is dat een bizar gevoel. Bizar genoeg om een radicale, illegale daad te stellen.

De man die niet begraven wilde worden gaat over Moncif. Hij is halverwege zijn leven alles kwijtgeraakt: vrouw, werk en kinderen. Wanneer het verhaal start, bevindt hij zich plat op zijn buik onder een bureau in de administratieve ruimte van een begrafenisondernemer. Wat is hij van plan? Dat is de climax waar Rachida Lamrabet gedurende het boek naartoe werkt.

Door middel van flashbacks en persoonlijke bespiegelingen kom je te weten hoe alles mis is gegaan in het leven van Moncif, de eeuwige twijfelaar. Een zeer interessant vertelperspectief! Ook zijn voortdurende strijd tussen Belg of Marrokaan zijn, het ‘wij’ en ‘zij’ denken, een verloren liefde, zijn band met het geloof en de zoektocht naar de eigen identiteit staan centraal in het verhaal. Lamrabet hanteert een vlotte pen en laat de lezer zien dat de verschillen tussen ‘wij’ en ‘zij’ helemaal niet zo groot hoeven te zijn.

De man die niet begraven wilde worden is een mooi geschreven boek, dat je aan het denken zet over de manier waarop wij onze samenleving in hokjes proberen te vatten. Alleen die arme hamster, dat deed echt pijn!