Een wonderlijk gemis: “Worden gelezen is worden gestreeld.”

Twee jaar na het overlijden van zijn vrouw Paz, heeft César besloten om te sterven. Hij gelooft niet dat hij hun zoon, het kind dat zo op haar lijkt, gelukkig kan maken. Op het moment dat hij begint aan zijn overdosis pillen, belt een jonge vrouw bij hem aan die zijn plannen dwarsboomt. Zij is een Griekse architectuurstudente en beweert Césars buurvrouw te zijn, ook al heeft hij haar nog nooit gezien. Een wonderlijk gemis begint enorm sterk. Ik hield van de schrijfstijl van Christophe Ono-dit-Biot en genoot van zijn prachtige zinnen. Helaas werd het complete verhaal wat mij betreft teniet gedaan in het derde en laatste deel. Ik was niet alleen verbaasd, maar ook teleurgesteld in de ontknoping.

Een zelfgekozen levenseinde

Met “Vandaag ga ik dood.” opent Christophe Ono-dit-Biot Een wonderlijk gemis. Het hoofdpersonage César heeft zijn zelfgekozen levenseinde goed voorbereid. Zijn zoontje verblijft bij zijn ouders, zijn testament staat op papier en hij heeft online een pakket pillen besteld om zijn leven te beëindigen. Wanneer hij juist begonnen is met het slikken van de pillen, wordt er lang en aanhoudend aangebeld. Uiteindelijk besluit César, versuft van de pillen, de deur toch maar open te doen. Er staat een knappe jongedame voor de deur. Hij heeft haar nog nooit gezien, maar ze beweert zijn buurvrouw te zijn. Nana, zo heet de jonge schone, wandelt zijn appartement in en neemt zijn boekenkast vol Griekse en Romeinse klassiekers onder de loep. Het is deze ontmoeting die het leven van César redt.

Algauw ontstaat er een soort van vriendschap tussen de journalist en de Griekse architectuurstudente Nana. Ze komt op bezoek, leent zijn boeken en praat met hem over haar leeservaringen. Terwijl César het meisje steeds beter leert kennen, bekruipt hem het gevoel dat hij haar eerder heeft gezien. Dit is een perfecte aanleiding voor Ono-dit-Biot om via flashbacks herinneringen van César op te halen, zowel aan het leven met zijn vrouw Paz als het omgaan met haar dood.

Denk aan haar, maar met mooie gedachten. De doden hebben niets aan tranen.

Een ode aan het geschreven woord

Ik hield van de schrijfwijze en de interessante dynamiek tussen César en Nana. Daarnaast vond ik ook de manier waarop het hoofdpersonage aan een relatie met zijn zoon probeert te werken erg mooi. Bovendien is Een wonderlijk gemis absoluut een boek van deze tijd – terroristische aanslagen nemen helaas op realistische wijze plaats in het verhaal – terwijl het hoofdpersonage tegelijkertijd een voorliefde heeft voor de oude Klassieken. Een interessante combinatie.

Nee, geen vrienden, afgezien van de wezens van papier die tussen de bladzijden van mijn enorme boekenverzameling leven. Alleen boeken kunnen me dag en nacht kalmeren, wanneer het spook terugkeert.

De liefde voor literatuur spat van de pagina’s af in dit bijzondere boek van Christophe Ono-dit-Biot. Dat sprak mij enorm aan. Zelf ben ik ook een echte boekenfanaat, al heb ik minder interesse voor de Griekse klassieken. Desalniettemin kon ik me identificeren met de liefde die César voelt voor het geschreven woord. Boeken en verhalen geven hem houvast en doen hem het leven beter begrijpen.

Het analyseren van de boeken die iemand las of tentoonstelde – want het ging uiteindelijk om de intentie – was de enige manier geweest om erachter te komen wie ik voor me had.

Een wonderlijk gemis is een prachtig geschreven verhaal over een onverwachte vriendschap tussen de journalist en zijn jonge buurvrouw. Ik hield van de manier waarop de liefde voor literatuur van de pagina’s spatte, maar was teleurgesteld in de plotwending tegen het einde. Die verrassende ontknoping was niet aan mij besteed. 

Met dank aan Borgerhoff & Lamberigts voor het recensie-exemplaar.