
- Titel
- Vloed
- Auteur
- Roderik Six
- Uitgeverij
- De Arbeiderspers
- Jaar
- 2012
- Pagina's
- 262
In Vloed zitten vier studenten de apocalyps uit in hun studentenflat. Ze vullen hun tijd met roken, drinken, drugs en seks, terwijl om hen heen de wereld vergaat. Het einde der tijden verschijnt deze keer als een niet aflatende regenbui. Langzaam maar zeker raakt België overstroomd. Een interessante premisse die helaas niet wordt waargemaakt.
Overlevingsdrang versus verveling
Een helse regen geselt al maandenlang de aarde. Vier studenten kijken toe hoe hun stad langzaam onder water loopt. Zij zijn de laatste overgebleven bewoners, de rest is allang gevlucht. Overleven is een dagtaak geworden. Terwijl de jongeren de verveling verdrijven met seks, alcohol en de nieuwe synthetische drug Ultra, kruipt het water onverbiddelijk omhoog. Wanneer een van hen tijdens een storm dodelijk gewond raakt, komen de onderlinge verhoudingen onder druk te staan.
Het idee om de sleur van de apocalyps in beeld te brengen vind ik erg origineel. De studenten vullen hun tijd met roken, drinken, drugs en seks terwijl om hen heen de wereld vergaat. Echter, het verhaal kent hierdoor ook weinig diepgang. Sigaretten en drugs lijken het allerbelangrijkste en de seksscènes zijn bovendien bijna pijnlijk om te lezen. Het enige interessante dat het drugsgebruik aan het verhaal toevoegt, is dat je hierdoor kunt twijfelen aan de verteller. Wat is er echt gebeurd en wat denkt hij dat de waarheid is, onder invloed van Ultra?
Onsympathieke personages
De personages in Vloed zijn allesbehalve sympathiek. Ik vond het hoofdpersonage – wiens naam we pas aan het einde ontdekken – niet alleen vreemd, maar ook behoorlijk respectloos tegen anderen. En zijn vriendinnetje Nina is behoorlijk labiel. Ze is misschien het type personage dat het goed zou doen in Temptation island, maar echt realistisch vind ik haar niet overkomen. Het is overigens Nina die het hoofdpersonage in de ban van de drugs Ultra brengt. Een klein detail.
Daarnaast lijkt het plot vol inconsistenties te zitten. Eerst lijkt het alsof de complete stad onder water staat, behalve de studentenflat op de berg. Later wandelen ze opeens door de stad op zoek naar voedsel. En trouwens, waarom vinden ze overal vreemde seksspeeltjes, ‘speelkamers’ à la Fifty Shades of Grey en meer van dit soort ongein? Het lijkt bijna alsof heel de stad lid is van een seks-sekte of iets dergelijks. Of zal dit ook allemaal uit de drugs-hallucinaties van het hoofdpersonage voortkomen? Ik vond het ietwat vreemd en bovendien onnodig voor het verhaal. Tot slot viel ook het einde van het verhaal tegen: ik had toch iets meer afronding verwacht.
Desalniettemin een gedurfde poging om de sleur van de apocalyps vast te leggen.
Meer klimaatfictie
Klik op een cover om mijn recensie te lezen.
Eén reactie
Lalagè
30/08/2018 at 17:25
Knap dat je het nog hebt volgehouden. Ik was het na 50 bladzijden al spuugzat en ben gestopt. Wat een stom boek…
Reageren is niet meer mogelijk.