Stoppen met roken in 87 gedichten: een dichtbundel van Dimitri Verhulst

Ongeveer een jaar geleden hoorde ik Dimitri Verhulst voordragen uit Stoppen met roken in 87 gedichten. Ik was onder de indruk van de emotie in zijn stem en de manier van zijn voordracht. Ter ere van de poëzieweek haalde ik deze bundel uit de bibliotheek. Helaas wisten de gedichten mij op papier heel wat minder te raken.

Dichterlijke vrijheid

De bundel Stoppen met roken in 87 gedichten bevat allereerst geen 87 gedichten maar 64. Een dichterlijke vrijheid in de titel zullen we maar zeggen. De gedichten zijn onderverdeeld in acht hoofdstukken. Vooral de gedichten in het eerste hoofdstuk, Me and Mrs. Jones, vond ik tof en herkenbaar. In deze gedichten staat een verboden liefde, een geheime liefde, centraal.

Wat waren wij sterk, dat wij het verkozen
voor alleen die ene keer
boven een verder leven met elkaar en alles
wat daarin dan zoal stuk kon gaan.

Ik vond deze vijf gedichten erg herkenbaar. Iedereen die verliefd is, is bang ooit afscheid te moeten nemen van zijn of haar partner. Op welke manier dan ook. Daarnaast gaan deze gedichten over fysieke liefde, aantrekkingskracht en vreemdgaan. Thema’s uit het echte leven, vertaald in toegankelijke gedichten. Dimitri Verhulst gebruikt duidelijke taal – hij kiest niet voor beeldende metaforen of een overmatig gebruik van bijvoeglijke naamwoorden.

de aanraking heeft een hekel
aan de zienden

Een goed begin…

Na het eerste hoofdstuk leek de magie van de gedichten op mij uitgewerkt. De rest van de bundel wist mij nauwelijks te raken en las ik eerlijk gezegd zelfs met tegenzin. Ik vond de gedichten soms wat plat en ook de woordkeuze sprak mij niet zo aan. Te vaak stond seks centraal – maar dan niet op een poëtische manier. Het werd mij hier en daar wat te plastisch.

En laat mij vervolgens liggen
aan uw vele lippen.
Hoe zij zich openen
maar niet om toe te spreken.

Vaak begint een gedicht mooi of spotte ik ergens een prachtige zin, maar was het gehele gedicht dan toch een tegenvaller. Alsof Verhulst een mooie gedachte op papier schreef en er vervolgens een slordig gedicht omheen bouwde. Afgeraffeld, wie weet. Te klare taal te willen gebruiken, misschien. Het is moeilijk te omschrijven wat me stoort, maar deze gedichten liggen mij helaas niet.

Verover de verte met verlangen.
Reis door het grijs
van jouw dagelijks bestaan
tot waar de kleuren kiemen
en ontmoet mij daar.
Zet je kop niet strop
en droom de droom teloor.
Want niets is nog onmogelijk
zolang het niet wordt aangeraakt.

Ik denk dat de gedichten van Dimitri Verhulst uitsluitend geschikt zijn om door hemzelf voorgedragen te worden. Op papier lijken de woorden mij weinig te zeggen. Deze dichtregels vragen om een voordracht van hun schrijver. Stoppen met roken in 87 gedichten was helaas niet aan mij besteed.