Vinexvrouwen: scherpe en humoristische observaties van ‘de Nederlander’

Het leven in een vinexwijk verloopt niet altijd soepel. Daar weet Naima El Bezaz, die zelf al bijna tien jaar in zo’n buurt woont, alles van. In haar autobiografische roman Vinexvrouwen beschrijft zij het wel en wee van haar gezin in deze typisch Nederlandse nieuwbouwwijk. Als Marokkaanse kijkt zij met een fris oog naar de Hollandse gewoontes, al speelt er nog iets anders mee: de vinexwijk wordt bevolkt door heel wat meer nationaliteiten. Terwijl haar dochter op school christelijke liedjes leert, verbaast El Bezaz zich over de Nederlanders. Ze snapt eigenlijk niets van. Hoog tijd dat zíj eens een inburgeringscursus volgen!

Buren zijn als familieleden; je moet ermee leren leven, ook al zou je ze het liefst van de allerhoogste flat af willen gooien.

De dagelijkse beslommeringen in een vinexwijk

Ik ben een Marokkaan in een vinexwijk. Een Marokkaan die het in de ogen van andere Marokkanen heeft gemaakt, omdat ik in een wijk woon vol blanke autochtonen. Maar die laatsten hadden wat bezorgd gekeken toen ze zagen dat er gekleurde mensen naast hen kwamen wonen. Gaan daardoor de huizenprijzen in de buurt omlaag? Ja, vooral nu het crisis is. Meer allochtonen zoeken deze rustige, mooie en kindvriendelijke buurten.

Zo begint het autobiografische Vinexvrouwen van Naima El Bezaz. Met een scherpe, humoristische blik schetst ze het profiel van ‘de Nederlander’ afgetekend tegenover ‘de allochtoon’. Hierbij neemt ze geen blad voor de mond. Dit maakt het verhaal grappig, maar af en toe ook wel erg zwart-wit.

De mooiste verhalen hoor je gewoon op straat of bij de groenteafdeling van mijn buurtsupermarkt, waar ik een tijd terug was. Niet ver van me vandaan stonden twee vrouwen met hun winkelwagentjes dicht naast elkaar zachtjes te praten. Dachten ze. Maar één ding weten Nederlandse vrouwen niet: namelijk dat zij niet zacht kunnen praten.

Het boek is een verzameling gebeurtenissen uit het dagelijks leven: direct, to the point en vlot geschreven. Je vliegt door dit ogenschijnlijk grappige portret van de bewoners van een vinexwijk heen. Tegelijkertijd schrijft El Bezaz – die een personage is in haar eigen roman – over haar eigen depressie alsook over de psychische en relationele problemen die zich achter de voordeuren in de wijk bevinden. Het lijkt misschien alsof het iedereen voor de wind gaat, maar niets is minder waar. Elk huisje heeft zijn kruisje, zoals het spreekwoord luidt.

In de kwetsbaarheid van Naima El Bezaz schuilt tegelijkertijd ook de kracht van Vinexvrouwen: de auteur is net zo streng voor zichzelf als voor de ander. Een interessante, eerlijke en heel persoonlijke bespiegeling op onze maatschappij vol herkenbare observaties.